04

Ik moest nu toch snel mijn beste vriendin gaan bellen om te zeggen dan ik een auditie had gedaan. Snel zocht ik haar nummer.
‘Tuuut.. Tuuut.. Tuuut..’ na een tijdlang overgaan van de telefoon nam ze eindelijk op.
‘Lianna!’ gilde ik.
‘April!’ ik moest de gsm een eindje van mijn oor houden om niet volledig doof te worden.
‘Weet je? Ik ben vandaag nog eens naar een auditie geweest! En ik denk wel dat het goed zit.’
‘Whoeee, goed van je! Dit wordt jou doorbraak, ik weet het zeker.’
‘Tuurlijk lieverd. Maar nu moet ik ophangen. Mijn metro komt eraan.’
‘Zie ik je morgen? In het park?’
‘Ja, rond de middag ben ik bij het bankje.’
‘Oke, hou van je. Tot morgen.’
‘Too!’

Lianna was al lang mijn beste vriendin. Ze was een super vriendin. Ik kon alles tegen haar vertellen en zij zou altijd luisteren. Ze had mooi blond, krullend haar waar ik best jaloers op was.
We hadden in het park ook ons eigen bankje. Dit was ons bankje geworden omdat we er altijd op uithuilen als er wat gebeurde of als een jongen ons weer had gedumpt.
Zij heeft mij er ook doorheen geholpen toen mijn moeder was gestorven.
Maar morgen zouden we beslist niet gaan huilen op dat bankje, nee, integendeel. Vorige keer dat ik auditie had gedaan, had ze een taart bij. Bleek uiteindelijk dat ik de rol niet had.
Maar Lianna dacht elke keer wel dat ik er door zou zijn.
Dat was het leuke aan haar, ze bleef altijd in mij geloven.

Ik stapte af aan mijn halte, om zo verder te voet naar huis te gaan.
Ik was echt zo blij. Het voelde deze keer wel goed aan. Ik hoopte echt zo op de rol!

‘Juffrouw heeft u niets voor een arme heer?’ vroeg een bedelaar.
Meestal liep ik ze straal voorbij, maar vandaag was ik zo goed gezind dat ik hem meteen wat klein geld gaf.
‘Danku, danku!’ zei de bedelaar.
Niets kon mijn humeur nog verbrodden.