Chapter 14: Order of the Phoenix

Ik was nog maar één middag bij Sirius, maar het voelde nu al zo vertrouwd. Alsof hij de vader was, die ik nooit had gehad. "Wat wil je eten?" vroeg hij. "Ehm.. maakt niet zoveel uit. Wat je makkelijk vindt." "Ik vind alles makkelijk. Wat dacht je van pizza?" Ik grinnikte. "Ja is goed." Hij haalde twee pizza's uit de diepvries en gooide ze toen in de oven.
"Hoe is het eigenlijk met Harry?" vroeg hij geïnteresseerd. "Ik praat niet zoveel met Harry eigenlijk. Maar volgens mij gaat het wel oké. Hij heeft wel vaak nachtmerries.." antwoordde ik. In zijn ogen zag ik hoe graag hij hem zou willen helpen. "Ga je eigenlijk wel eens naar buiten?" vroeg ik hem. Hij zuchtte. "Ik mag niet." Hij keek als een jongen van 12 met huisarrest. Ik grinnikte.

===

Om 7 uur stond Sneep voor de deur. "Hey!!" begroette ik hem enthousiast en ik zag Sirius fronsen om mijn enthousiaste reactie. "Hallo Manitha. Ik heb hier je spullen." Ik pakte ze dankbaar aan. Sneep en Sirius knikten even naar elkaar. Ik besloot om ze alleen te laten. Het leken net kleine kinderen. Ik dumpte m'n koffer op m'n kamer en liet me op m'n bed vallen.
Zuchtend deed ik mijn ogen open. Ik keek op m'n horloge. Het was kwart voor acht. Dan zou de vergadering wel al begonnen zijn. Ik fatsoeneerde m'n haar even en liep toen gapend naar de eetkamer. Daar zou de vergadering plaatsvinden.
"Perkamentus, waarom is ze zo belangrijk om heel de orde in gevaar te brengen?" hoorde ik een onbekende stem vragen. "Inderdaad!" hoorde ik instemmend.
Toen deed ik de deur open. Alle ogen waren meteen op mij gericht. "Goed om met mijn eigen ogen te zien dat het goed met je gaat Manitha." zei Perkamentus. Ik glimlachte. "Nogmaals bedankt professor." Hij knikte even. "Manitha, zou je zelf je verhaal willen vertellen?" vroeg hij. Ik knikte en iedereen keek me nieuwsgierig aan. Daar gingen we dan. Het eerste wat ik deed was mijn linkermouw opstropen. Meteen waren er allemaal toverstokken op me gericht. Sirius keek me fronsend aan. Ik rolde even met m'n ogen. "Mensen, alsjeblieft, laat haar even." zei Perkamentus een beetje geïrriteerd. Twijfelend lieten ze hun toverstokken zakken. "Mijn moeder was een dappere vrouw. Haar man was en is verschrikkelijk slecht. Ze pleegde zelfmoord en vermoordde een kleine baby. Ze deed alsof dat haar baby was, zodat haar slechte man zou denken dat ze allebei dood waren. Haar kind had ze meegegeven met haar huiself, waarvan hij het bestaan niet wist. Diezelfde dag verdween haar man, maar dat wist ze natuurlijk niet." Ik ademde even. "Die man, mijn.. vader, is Marten Vilijn, beter bekend als.." ik slikte "Voldemort." Ik hoorde ze onderling fluisteren maar verstond ze niet. "Dat is onmogelijk!" zei een vrouw waarvan het haar heel de tijd van kleur veranderde. Ik snoof. "Dat is het niet Tops. Het is de waarheid." zei Perkamentus. Dankbaar keek ik hem aan. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk, want iedereen staarde me aan. "Snappen jullie nu ook waarom ze niet naar Azkaban kon?" vroeg Perkamentus en iedereen knikte. "Manitha, ga nu maar slapen. Het was een zware dag voor je." De meeste aanwezigen wensten me een goede nachtrust toe, maar anderen waren duidelijk niet zo blij met mijn aanwezigheid op Grimboudplein 12. Ik gaapte. Wát een dag. Moe liet ik me op bed vallen en ik viel bijna meteen in slaap.