Moet maar

De volgende ochtend werd ik erg gedesoriënteerd wakker.
Ik lag in het raamkozijn.
Ik kon me herinneren dat ik inslaap viel in het water maar alles was droog, en het raarst, ik leef nog. 
Overal hoorde ik gestommel en zelfs geroep.
"vind haar!" "waar is ze!" en het irritantste een hoog gegil dat ik meteen kon plaatsen: Lydia.
Ik stond op en liep de zaal op.
"Wees stil, sukkels!"
Iedereen keek me aan alsof ze een geest zagen.
"heel interessant hoor, waar staren jullie naar!"
Nog steeds kwam er geen antwoord dus liep ik stilletjes terug naar de kamer om me om te kleden. Toen ik klaar was en weer naar de zaal liep stonden ze nog in precies dezelfde houding.
Om ze maar even normaal te laten doen zette ik mijn speakers die ik al op mijn Ipod had aangesloten op vol volume en dan op het liedje : I will not bow.
De stilte en herrie van de groep irriteerde me mateloos.
Langzaam bewogen en paar.
Zo snel als ze konden renden ze weg.
Stelletje gekken. Was wat ik dacht. Maken ze zoveel lawaai om helemaal niks?
Ik keek hun na.
 'Beng'!
"Laat ons nooit meer zoveel zorgen maken!"
Lydia had me getackeld en schreeuwde naar me terwijl ze huilde.
"Wat heb ik gedaan? Ik kan me alleen herinneren dat ik ging zwemmen daarna wakker werd in het raamkozijn door gegil."
Iedereen viel neer, boos, chagrijnig en nog meer was te zien op hun gezichten. 
Allemaal gilde ze tegen mij en liepen weg.
waar dat nou omging heb ik geen idee, maar blijkbaar heb ik iets fout gedaan.
Toen Onyx en Lydia eindelijk waren gekalmeerd vroeg ik wat er precies was.
"we werden om 6.00/ 7.00 wakker, je was er niet, waar we ook keken nergens konden we je vinden, we vroegen het aan andere en niemand wist het.
Sneep zat al spreuken uit te voeren op onze kamer om te kijken of er iemand binnen was geslopen en je mee had genomen." ratelde ze achter elkaar door zonder adem te halen. Bijna stikte ze.
"Oke nu kalmeren, ik ben er nog, niks mis met mij, helemaal in orde, zoals ik eerder zij, zo snel ben ik niet weg, of dood."
beide waren ze stil.
"En hoe is het met je dromen." vroegen ze met spot. ze wisten het.
"Niks hoor." zei ik luchtig van binnen begon er iets te knagen, die dromen waren afschuwelijk, niet dat ik ze de laatste ga vertellen, dat ik het aan Draco heb verteld was al een wonder, hoe ik erbij ben gekomen kan ik niet eens bedenken.
terwijl mijn gedachten door mijn hoofd raasde staarde ze me aan.
een lege blik in mijn ogen, en plotseling voelde ik iemand me opzij trekken.
ik werd, een soort van, wakker. en voor me stond een pilaar, waar ik tegen op was gebotst als Onyx me niet opzij had getrokken.
ik zuchtte. maar nu kon ik er helemaal niet meer omheen dat er iets was.
"Wat willen jullie precies weten?"
"Hoeveel heb je er de laatste tijd gehad, en wat was de ergste?"
"De ergste was gisteravond, en waar die over gaat, dat ga ik jullie echt niet vertellen, en hoeveel ik er heb gehad, geen idee."
ze keken me boos aan.
"Waarom vertel je het niet."
"Willen jullie het zo graag weten?" bij die gedachte voelde ik me machteloos worden.
"Ja!"
ik vertelde het, wat er gebeurde speelde zich opnieuw in mijn hoofd af.
de afgrijzelijke lach, de dreiging, alles.
plots stond hij weer voor me. de heer van het duister.
ik hoorde een afschuwelijke lach. en ik krijg je wel, ik ga je echt te pakken krijgen. klonk er tussen het gelach door.
Ik voelde de rillingen over mijn rug toen dat begon.
een andere stem klonk en zei "Je kan niet ontsnappen, net als je moeder, ik zal jullie pijn laten leiden, zoals niemand ooit heeft gevoeld.
ik zal regeren, het duister zal overheersen! de bronnen van het licht zullen sterven. wacht voor het moment, het zal snel komen, Sarah."

beide waren ze stil, hun ogen groot, het leek alsof ze net een griezelig spookverhaal hadden gehoord, maar dit was geen verhaal, het was echt.
en zij wisten dat dondersgoed.
"Ik had het jullie niet moeten vertellen, ik had kunnen weten dat jullie zo zouden reageren." ik zuchtte opnieuw en leunde tegen de muur.
Lydia en Onyx zeiden niks, maar ik voelde dat ze zich schuldig voelde en medelijden hadden. die emoties haatte ik, maar ik wist dat ze zeker zouden komen.
"nou kom op, straks is de ontbijt tijd al over, lopen!"
beide kwamen ze langzaam weer bij, ze deden alsof ze niks hadden gehoord en deden zich voor als vroeger, maar ze dachten dat ik de blikken die ze op mij wierpen niet op merkte.
in de grote zaal was het een hoop kabaal maar deze keer werd er iedergeval niet over mij geroddeld. er werd gepraat over de krant.
"Hé, er staat een kop over Voldemort.

mij kon dit eigenlijk niks boeien, maar blijkbaar maakte veel mensen zich er zorgen over, voornamelijk aan onze tafel.
"Misschien dat dit stom overkomt, maar wat is Azkaban?"
een aantal keken mij geschrokken aan en negeerde me daarna.
"Azkaban is de strengst bewaakte gevangenis, alleen echte zware criminelen komen daar, meestal lijkt er ook een steekje los te zitten bij die mensen.
nadat ik weer wat had opgestoken en helemaal op de hoogte was ging ik mijn spullen halen voor een zo veelste saaie schooldag, beginnend hel: