Part 1: Chapter 14
You can run,
You can hide,
but you can't Change the tide.
Ik word z’n beetje een kamer in gegooid. Ik kijk bang naar de man. Hij is groot en breed, daar kan ik gewoon niet tegen op. Ik zal alles moeten doen voor hem, want ik denk dat ik er anders niet goed vanaf kom. Ik zal dan vast klappen krijgen. Een traan rolt over mijn wang. Waar is Ruben verdomme? Of Sun? Straks worden hun ook nog gepakt. We hadden nooit naar die verdomde kermis moeten gaan. Als ik niet was gegaan, zat ik waarschijnlijk nu thuis lekker warm met een kop koffie op de bank. Ik veeg mijn opkomende tranen weg en staar naar de grijze muur voor me. Konden ze niet wat beters verzinnen, dan z’n lelijke, saaie grijze muur. Ik snuif mijn neus en steek hem een beetje in de lucht. Ik moet sterk zijn. Wie weet laten ze ons wel binnen een paar dagen vrij..
Maar toch blijft de vraag door mijn hoofd spoken. ‘Maar wat als we niet vrij komen of wat als we hier maanden, Jaren vast zitten. En geen hond ons vind.’
Ik zucht diep en neem mezelf voor om vol te houden. We komen hier wel uit!
“Laat me verdomme los met je vieze poten!” Hoor ik een bekende stem gillen. Ik leg mijn oor tegen de ijskoude grijze muur. “Laat me gaan! Teef!” Schreeuwt diegene weer. Sun! Nee, dit kan niet. Waar is Ruben? Is hij hier ook? Waarom gebeurd ons dit verdomme! “SUN!” gil ik en ram tegen de deur aan. “Leon?” Hoor ik Sun zeggen. “Ja! Ik ben hierzo. Achter een vage deur man!” “Leon? Sun?!” Schreeuwt Steve uit de kamer hiernaast. Mmm we kunnen gewoon communiceren. “Hee houd jullie bekken dicht!” Ik zucht en laat me via de muur naar beneden zakken. Dit is hopeloos.
Er zijn nog geen reacties.