15

Isabella Rosé Villa

"Owh, natuurlijk, ja..." Zijn stem sloeg een paar keer over, waarop ik wat onzeker onzeker opzij keek naar Melchor, die alleen maar geruststellend glimlachte. Toen zette het grote ijzeren hek zich in beweging. Ik keek zenuwachtig voor me uit, mijn handen trilden, maar dat hield zodra Melchor zijn vingers door de mijne heen vlocht, een warm gevoel spreidde zich door mijn buik. "Kom.." Zei hij zacht. Rustig begon ik het grindpad te bewandelen, wat richting het grote huis leidde. Het grind knarste onder mijn voeten. Na 5 minuten lopen kwamen we bij de grote witte villa aan. De deur stond al op een kier, even keek ik naar Melchor, recht in zijn bruine ogen, die twinkelden. Het leek alsof een bom vlinders ontplofte in mijn buik. "Okay daar gaan we.." Zei ik zacht Heel voorzichtig liep ik de grote trap op, ik was mijn koffers kwijt dus ik had niks te sjouwen. "Hallo?" Zei ik toen ik de grote gang in stapte, het echode. Melchor stapte achter me aan, een grote deur ging los en er stapte een man naar buiten, hij had zwart stekelig haar en bruine ogen, verder was hij redelijk getint, logisch met die zon hier. Hij had een vriendelijke uitstraling, maar zijn ogen stonden ongerust en je kon zien dat hij net zo zenuwachtig als ik zelf was. Ik werd uit mijn gedachten gehaald toen hij zijn hand naar me uitstak, ik liet direct Melchor's hand los en pakte die van hem vast. "David...David Villa.." Ik giechelde eventjes zacht, alsof ik dat nog niet wist. Ik begon zelf te ratelen, eigenlijk had ik geen idee hoe ik me moest gedragen. "Isabella, maar dat wist...u? vast wel.." Hij lachte eventjes en liet mijn hand toen weer los. "Noem me alsjeblieft gewoon 'je' David of...." Zijn woorden stierven weg, en hij beet op zijn lip. "Sorry het is gewoon uhm.." Ging hij verder, hij stak zijn handen in zijn zakken van zijn spijkerbroeken, zijn accent, als hij engels sprak, was iets minder erg dan die van Melchor. Ik keek richting zijn gezicht, het sprak boekdelen, en ik snapte het wel, na 16 jaar kwam zijn dochter in een keer opduiken. Ik knikte begrijpelijk. "Goed.." Zei hij toen, ik was Melchor totaal vergeten. "O, dit is een...vriend van me.." Ik wees naar Melchor, ik had verwacht dat Melchor hem een hand zou geven, net zoals ik net had gedaan. Maar het bleef bij een vriendelijk knikje tussen beide heren. "Okay.." Mompelde ik stil en ik volgde 'mijn vader' naar de enorme woonkamer. Dit alles was een rare gebeurtenis, maar ik hoopte dat mijn leven nu een stuk beter zou worden..

R, A, K?