Hoofdstuk 1

Pov. Annabel

Ik keek in de ogen waar ik al zo vaak in gekeken had. Ze geven me hoop, vertrouwen en geluk. Helaas wendde hij zijn blik af en zei: "bedankt dat ik bij jullie mag zitten. Had je een leuke vakantie Marcel?"
"Zeker Harry. Mijn vakantie was wel leuk, maar waar zijn Ron en Hermelien?" Vroeg Marcel.
Harry's gezicht vertrok even. Ik wist het wel. ik snapte waarom zijn gezicht vertrok.
"Ze zijn klassenoudste dus die zitten in een andere wagon." antwoordde Harry, want hij zag dat Marcel hem verwachtingsvol aankeek.
"Kom op Harry. Je weet dat Perkamentus daar vast een goede reden voor had." zei ik bemoedigend.
"Perkamentus! Perkamentus! Ik word gek van Perkamentus." schreeuwde Harry me toe.
Ik schrok ervan, dat zag hij ook en zei snel sorry er achteraan.
"Ron en Hermelien komen vast gauw",zei de dromerige stem van Loena,"Ze zullen dan wel minder langskomen maar je zal ze zien."
"Precies" Zei ik snelvoor Harry misschien weer begon te schreeuwen. Precies op het moment dat ik dat zei kwam Rons hoofd om de deur. "Hoi" zei hij vrolijk, maar ook een beetje verward. "Weet je ze geven veel te veel informatie."zei hij er achterna.
"Ron! ik dacht toch echt dat jij deze informatie wel aankon." mopperde Hermelien, die nu ook binnen was.
"Ooh, .. k moeten even ehh.. naar de wc, ja de wc." zei Ron en snel liep hij weg.
Het was duidelijk dat hij loog, ik zag dat Hermelien verdrietig was geworden.
"Hermelien kan ik jou even op de gang spreken?" vroeg ik snel, voordat iedereen gezien had dat Hermelien tranen in haar ogen had.
Ze knikte en er liep een traan over haar wang. Wat was er met haar aan de hand? vroeg ik mezelf af.
Ik sloot de deur achter ons.
"Ik weet wat je gaat vragen" zei ze.
"Hij is verliefd, ik weet het zeker. Hij is daar naartoe." de tranen stroomde over haar wangen terwijl te naar een andere coupé wees aan het einde van de gang.
Opeens wist ik wat er met haar aan de hand was. Ze vloog me om de nek en ik trooste haar. Ze huile hartverscheurend.