Part 1: Chapter 11
You can run,
You can hide,
but you can't Change the tide.
Waar is Leon nou verdomme! Ik sla met mijn vuist tegen een muurtje. Meteen trek ik hem terug en verkramp van de pijn. Ik zucht, Met mezelf pijn doen schiet ik ook niet op. Ik kijk naar mijn hand en zie dat het helemaal open ligt. Ik veeg het bloed aan mijn broek en loop verder. Sun loopt nog achter me, Ik kijk hem dodelijk aan en loop dan terug naar de tent van de waarzegster. Ik loop naar binnen. De tent is nog steeds leeg. Ik zie een kiertje aan de achter kant van de tent en loop er naar toe. Op de grond zie je band sporen. Ik spits mijn oren een beetje als ik achter me voetstappen hoor. Ik draai me om en begin er op los te slaan en schoppen. Nadat ik een paar rake klappen hem uitgedeeld valt de jongen neer. Ik sta met mijn mond open en durf niet met mijn ogen te knipperen. Ik sla mijn hand voor mijn mond als ik Sun bewusteloos op de grond zie liggen. “Fack” Mompel ik en pak meteen mijn mobiel. Ik toets 112 in en vertel ze wat er aan de hand is. Na een aantal minuten, die wel uren leken te duren, komen er een paar mensen naar binnen. Ze nemen Sun mee op een brancard. Ik loop er achter aan en vraag of ik mee mag. “U bent familie?” Ik schud mijn hoofd. “zijn vriend.” De dokter kijkt me achterdochtig aan. Ik schud meteen wild mijn hoofd. “Nee nee nee, Gewoon vrienden.” De dokter knikt en laat me in de ruimte naast Sun zitten. Ik zucht en kijk naar Sun. Ik pak zijn hand en een traan rolt over mijn wang. “Het spijt me zo Sun. Ik dacht dat het iemand anders was.” Ik knipper met mijn ogen en onderdruk een luide snik. “Het spijt me ook dat ik zo boos op je werd.” Fluister ik en knijp zacht in zijn hand. Een volgende traan rolt over mijn wang en knapt uit elkaar op Sun zijn hand.
Er zijn nog geen reacties.