31 augustus 2009

Vandaag was het eindelijk weer zo’n dag, een dag dat ik samen met mijn moeder iets zou gaan doen, winkelen dus. Dat was al zo lang geleden, en eerlijk gezegd, ik had er gewoon behoefte aan. Ik miste mijn moeder. Ze werkte van vroeg tot laat, en van mijn vader moest ik het ook niet hebben, die zat voornamelijk in zijn kantoor te werken. Ik zuchtte even diep. Ik kon beter van het moment gaan genieten nu, straks was het alweer voorbij, en had ik er bijna niks van meegemaakt. Ik wist ook wel dat het niet haar schuld was, maar toch deed het me pijn. ‘Kom, laten we gaan, ik wil nog in een paar winkels kijken voor de laatste bus naar huis gaat.’ Ik sleepte de tassen met me mee. Ik stond stil bij de stoeprand, en stopte voor een auto die aan kwam rijden. Vrolijk staarde ik voor me uit, tot ik ineens opmerkte dat er niemand naast me stond. Geschrokken keek ik om me heen, en zag mama de straat oversteken. Wat er zich toen voor mijn ogen afspeelde, leek in een roes te gebeuren. ‘Nee mam, stop!’ gilde ik. Toen klonken piepende remmen, en daaropvolgend een harde knal. ‘Nee!’ Ik wilde de straat op rennen, maar twee sterke armen hielden me tegen. Wild begon ik te spartelen en tegen te werken. ‘Laat me los, ik wil naar haar toe!’ riep ik angstig. ‘Sst, dat wil je niet zien’, zei de persoon rustig. Ik weet niet waarom, maar ik werd er rustiger van. Huilend liet ik me in de armen vallen. Het voelde alsof mijn hart in tweeën gescheurd was, alsof er een stuk van mij weg was, voorgoed. Mijn hart was gebroken, het kon niet meer geheeld worden. Het deed teveel pijn. Ze zou niet meer terug komen, nooit meer, ik stond er alleen voor. Ik klampte me aan de persoon vast, in de hoop een stukje troost te kunnen vinden, troost na wat er net is gebeurd. ‘Gaat het meisje?’ Een zachte, warme stem klonk in mijn oren. Ik voelde woede opkomen, en begon te schreeuwen. Wat dacht hij wel niet?! Mijn moeder is dood, en hij vraagt of het gaat? Wie was hij eigenlijk? Moedeloos zakte ik door mijn benen, op de koude stoeptegels. Ik zag de jongen weer naar me toe komen. ‘Wie ben je?’ vroeg ik zacht. Het kwam er een beetje stotterend uit door het gesnik. Hij hurkte bij me neer. ‘Dave. En jij?’ ‘Rose’, mompelde ik bijna onhoorbaar. ‘Rose, mooie naam.’ Hij glimlachte even. ‘Wees niet bang, ik zal je niks doen. Maar drink iets, dat zal je goed doen.’ Hij reikte me een flesje cola aan. Die ogen, o die ogen. Ze leken te glinsteren als hij lachte. Gulzig dronk ik het flesje leeg. ‘Kom, ga even zitten op dat bankje.’ Hij zei het zacht, maar toch een lichtelijk dwingend. Gelukkig zat ik met mijn rug naar de straat toe, ik hoefde echt niet te zien wat zich daar afspeelde. ‘Hoe oud ben je?’ vroeg ik nieuwsgierig. ’17. En jij?’ Verschrikt keek ik hem aan. Morgen zou mijn verjaardag zijn. Zonder.. mama. Ik begon weer te huilen, maar zonder tranen deze keer. Het verdriet was zo groot, zoveel pijn, dat ik niet eens meer kon huilen. Mijn tranen waren gewoon op. Hij trok me zacht tegen zich aan. Ergens voelde het goed, het troostte me. Het gaf me ondanks de kou en de kille leegte in mij een warm gevoel. Een warm lichtpuntje in mijn hart, mijn hart waarvan er dan toch nog een stukje bestond. En in dat stukje zou mama voortleven, in mij, met mij, en toch zonder mij. Zacht streelden vingers door mijn haar. Ik liet mijn ogen dichtvallen. Ooit zou ik mama weer zien, maar dan niet hier. Op een plek waar alles veel beter was, veel mooier, waar je echt gelukkig kon zijn. Wat we dan ook waren daar, samen. Dan zou ik haar niet meer hoeven missen, ik zou haar dag en nacht aan mijn zijde hebben. Ik sloot mijn ogen, genietend van deze gedachte. ‘Ik ben bang dat ik weg moet’, deed Dave’s stem me opschrikken. ‘Waarom? Waar moet je heen?’ Ik klonk verschrikter dan ik dacht. ‘Naar huis. Maar geef me je nummer, dan kunnen we eens afspreken, als je dat wilt?’ Ik knikte. Stilletjes wisselden we nummers uit. ‘Dan spreek ik je snel’, glimlachte hij en drukte een kusje op mijn voorhoofd. ‘Hou je sterk meid, het komt wel goed.’ Die woorden zijn de rest van de dag in mijn hoofd gebleven. Ik huilde niet meer, zelfs niet toen papa en Jake dat wel deden. Ze namen me mee naar huis, maar het leek alsof ik verdoofd was. Ik ben in mijn bed gaan liggen, en kon nergens meer aan denken, behalve aan mama in haar gelukkige wereld. Onze gelukkige wereld, waar ik haar ooit zou tegenkomen.

Dit was nu bijna een jaar geleden. Over drie dagen word ik 17. Het is nog steeds moeilijk om te beseffen dat ze zo plotseling uit mijn leven gerukt is. Gelukkig heb ik Dave, hij is alles voor me op dit moment. Misschien heeft die ene zwarte dag toch iets goeds in mijn leven gebracht.