99. The Escape

“Dat kan u nog flink wat geld opleveren, mevrouwtje.” Zei een dikke man met een zware stem die achter Deveney stond. Hij grijnsde zijn tanden bloot, waarbij een vies, rottend gebit zichtbaar werd. Ja, hij stond niet voor niets áchter de camera en niet ervoor. Je mond viel open toen je hem dat hoorde uitspreken. Deveney vérraadde jullie en ze kreeg er nog geld voor ook nog? Hoe was ze er sowieso achter gekomen? “Even lachen, lieverdjes.” Dit werd gezegd door een vrouw met zuurstokroze haar, die in tegenstelling tot de dikke man wél knap was. Ze had zo model kunnen worden, ware het niet dat haar haar haar hele uiterlijk verpestte. Flits! Recht in jullie gezichten. Je keek Taylor aan, nog steeds zonder t-shirt. Hij wist ook niet wat te doen. Op een gegeven moment kreeg je een ingeving. Je kroop langzaam weer in je rolstoel. “Taylor, pak je shirt.” Siste je. Je probeerde je mond niet teveel te laten bewegen, want dan zou de paparazzi het vast en zeker opnemen. Taylor deed onopvallend wat hem gevraagd werd en hij stond op. Je gaf even een seintje en telde zachtjes af. “3, 2, 1, NU!” Die ‘nu’ kwam er gillend uit. Taylor pakte snel je rolstoel beet en sprintte met een rotgang langs de paparazzi en een erg verbaasde Deveney. De paparazzifotografen maakten het ene plaatje na het andere, maar dat kon je niks schelen: jullie wilden hier gewoon zo snel mogelijk weg. Door alle hobbels en bobbels in de grond viel je bijna uit je rolstoel, je hield je krampachtig vast aan de leuningen. Ook al vond je het doodeng, ondertussen keek je nog wel even achterom of er nog steeds plaatjes van jullie geschoten werden. “Shit.” Mompelde je en je draaide gauw je hoofd weer om. Meteen veranderde je gezichtsuitdrukking. “Taylor, kijk uit!” Jullie waren weer aangekomen in de ‘bewoonde wereld’ en Taylor was zojuist bíjna tegen een oud vrouwtje opgereden. Hij ontweek haar vakkundig en je onderdrukte een zenuwachtige giechel. De mensen om jullie heen keken een beetje verward. Dat was ook niet zo raar, want Taylor liep hier immers nog steeds met ontbloot bovenlijf rond, terwijl het net geregend had. En het was ook niet zo normaal om hem iemand in een rolstoel zó hard te zien duwen. “Taylor, stop, stop stop!” Je kroop zo ver in je stoel dat de bekleding ervan begon te scheuren. Alhoewel, misschien was dat geluid ook wel het suizen van de wind? Taylor minderde vaart. “Zijn we ze kwijt?” Het verbaasde je dat hij nog niet eens hijgde van de inspanning. Je keek weer achterom, waarbij je even wankelde. “Ja, stop nu, alsjeblieft!” Smeekte je. En godzijdank, Taylor stopte met rennen. “Jemig, jouw conditie!” Moest je toch even zeggen. Taylor haalde zijn schouders op. “Sportschool.” Was zijn bescheiden antwoord. “Ik dacht echt dat ik doodging, zo hard.” Je rilde even. “Het belangrijkste is, dat ze niet nog meer foto’s hebben kunnen nemen.” Zei Taylor met fronsende wenkbrauwen. “Ja, zeg dat wel. Wat een ongelooflijke trut!” Je ging een beetje van de hak op de tak, maar Taylor begreep dat vast wel. “Ik snap er niks van.” Taylor keek even voor zich uit, de kwijlende tienermeiden, die waren gestopt om hem aan te staren, negerend. “Hoe ze er achter is gekomen, bedoel ik.” Je kneep je ogen stijf dicht, om die blikken even niet te kunnen zien. “Voor ons een vraag, voor haar een weet.”

Morgen een EXTRA lang hoofdstuk, vanwege numéro 100!