#34

Lucy
Rond zes uur ging Michiel weg. Ik zuchtte en plofte toen op de bank neer. Ik zat nog steeds met Justin in m’n hoofd. Waarom moest hij nou weer voor de deur verschijnen? Ik dacht net alles achter me te kunnen laten, verschijnt hij weer voor m’n neus. Toch had ik op de een of andere manier toch een soort van blij gevoel in me dat hij gekomen was. Ik zuchtte en zapte verveeld langs alle tv-kanalen. Opeens hoorde ik m’n maag knorren. Ik liep naar de keuken en haalde en zak chips tevoorschijn. Met de zak chips en een glas cola liep ik terug naar de woonkamer en plofte ik neer op de bank. Ik besloot gewoon lekker tv te kijken en niet aan Justin te denken omdat ik me er alleen maar schuldig door zou voelen. Toch kon ik de rest van de avond Justin niet uit m’n hoofd krijgen. Ik kon me nog precies herinneren hoe gekwetst hij keek toen ik zei dat ik hem niet leuk vond en dat hij weg moest gaan. Ook had hij nog een brief in m’n handen gedrukt. Geschrokken ging ik rechtop zitten. De envelop! Ik was die hele brief straal vergeten. Ik rende snel naar de gang en greep de envelop onder de kast vandaan. Ik liep weer naar de kamer en scheurde de envelop open. Het was een brief van Justin. Handgeschreven zelfs.

Lieve Lucy,
Ik ben een sukkel. Een grote eikel. Een gigantisch grote oen. Ik ben de grootste klootzak op aarde. (verzin er nog maar meer) Ik weet het. Ik ben zo oerstom geweest. Ik wilde dat ik een tijdmachine had zodat ik terug kon gaan naar dat ene moment en ik het anders kon doen. Maar helaas bestaan die dingen niet. Je wilt niet weten hoe gigantisch veel spijt ik heb. In het begin heb ik me zowat elke avond in slaap gehuild. Ja, dat klinkt heel depressief maar dat was ik ook. Ik heb je gekwetst. Ik heb al duizend keer verteld dat dat eerst ook inderdaad de bedoeling was maar ongepland werd ik ook écht verliefd op jou. En ik begin steeds meer te beseffen dat ik je niet kwijt wil, dat jij echt het eerste meisje bent waar ik zoveel voor voel. Waar ik me zo bij op me gemak voelde en waar ik zoveel lol mee had. Dat was jij Lucy. En dat gevoel wordt steeds maar sterker, hoe raar dat ook klinkt. Ik heb heel lang nagedacht over hoe ik het goed kon maken en ik weet nu dat er geen manier is om het goed te maken. Het was gewoon een slecht plan. Wat zeg ik? Een heel slecht plan. Er zijn gewoon geen woorden voor. Ik hoop dat je me kunt vergeven. Dat we opnieuw kunnen beginnen en alles achter ons kunnen laten. Ik weet natuurlijk dat je een vriend hebt maar ik wilde je gewoon laten weten dat ik van je hou en ik altijd van je zal blijven houden. Welke keuze je ook maakt. Maar ik hoop natuurlijk dat je voor mij zou kiezen. Dat je me nog een kans wilt geven. Ook al is het maar een heel eenie meenie klein kansje. Daar zou ik al superblij mee zijn. Ik schat de kans natuurlijk heel klein maar als je voor mij zou kiezen zal ik je nooit meer laten gaan. Nooit meer. Ik zal er altijd voor je zijn, I promise. Ik laat de keuze nu aan jou over. Ik heb gezegd wat ik wilde zeggen en hoop dat je een goede keuze voor jezelf maakt. Dus, als je je gedachten nog veranderd kom dan naar mijn concert heen. Ik heb een backstage-pasje bij de brief ingedaan zodat je er aan de achteringang in kunt. Ik hoop echt dat ik je nog zie en anders zal ik je niet meer lastigvallen. Dan is het nu gewoon klaar, maar vergeet niet dat ik van je hou, Lucy.
X Justin

Met een glimlach las ik de brief nog een paar keer over terwijl ik voelde hoe een traan over mijn wang heen stroomde. Het was echt een eerlijke brief. Ik keek op de klok en zag dat het al kwart over tien was. Ik schrok me wild. Ik moest naar hem toe. Als het concert maar niet afgelopen was. Als hij maar niet al naar het hotel reed. Ik veegde ruw mijn tranen weg, rende naar de gang en pakte m’n jas van de kapstok. Snel pakte ik m’n fiets uit de schuur en fietste toen als een gek naar Ahoy. Het was vanuit mijn huis ongeveer een kwartiertje fietsen. En dan regende het ook nog eens keihard. Het kon me allemaal niks schelen. Als ik nog maar op tijd was.