29. Battlefield of my mind

Ik staarde naar de bomen voor me. De basten ontsierd door krassen. Alle krassen van mijn klauwen.
Van de meesten herinnerde ik me niet meer wanneer ik ze had gemaakt. Van sommige omdat het te lang geleden was, van de meeste omdat ik ze had gemaakt in blinde woede.
Ik zat op dezelfde oude ontwortelde boom waar ik al zo vaak op had gezeten. Vroeger had ik nog gewacht. Op Jake en Seth en mam...
En Jason. Soms had ik mezelf zo gek gemaakt dat ik had verwacht dat hij zou komen. Dat hij op de een of andere manier toch de brandstapel had overleefd. Dat een ander was verbrand, en dat hij zich had verscholen, zoals ik hem had gevraagd.
Maar iedere keer was ik teleurgesteld. En iedere keer was ik woedend geworden.
En nu keek ik naar het resultaat; een slagveld van ontwortelde, beschadigde en dode bomen.
Ik pulkte aan het mos dat op de stam naast me was gaan groeien. Niemand kwam meer langs. Jake was weg. Verhuisd, dacht ik. Ik had niet opgelet toen hij het vertelde, de pijn om Jason was nog te vers geweest.
Mijn moeder was dood. Ik had naar de begrafenis willen gaan, maar had dat toch maar niet gedaan. Met mijn zelfbeheersing was de kans groot dat er dan nog een dode te betreuren zou zijn.
Waarom Seth niet meer kwam wist ik niet, maar hij zou ook vast een reden hebben. Ik had hem in ieder geval niet vermoord, er had nooit een lijk gelegen. Dat was mooi.
Zo mooi als het werd, op deze troosteloze plek.
Ik stond op, en liep naar de boom tegenover me. Ik liet mijn vingers over de sneden in de stam glijden.
Achter me snakte iemand naar adem.
Onmiddellijk draaide ik me om. Was het iemand die ik kende? Was hij het?
"Wat doe jij hier?" vroeg de jongen tegenover me.
Ik kende hem niet. Al had hij iets bekends.
Ik staarde hem aan, terwijl hij langzaam op me af kwam lopen. "Hé. ehm... Sorry, als dat bot klonk, ik had hier niet nog iemand verwacht. Met wat ze in het dorp zeggen en zo." Hij glimlachte veronschuldigend.
Ik staarde hem alleen maar aan, met een vreemd gevoel. Alles hieraan was herkenbaar, ik kon het gewoon niet thuisbrengen. Al kon dat ook komen doordat ik al jaren geen mensen had gezien, laat staan vreemden.
Toen hij merkte dat ik niks terug zou zeggen lachte hij. "Ik ben geen alien hoor." Hij stak zijn hand uit, terwijl hij op me af kwam lopen. "Ik heet Dave, jij?"
Dit hoorde niet. Ik hoorde niet bij mensen te zijn, er was een reden dat ik niet in het dorp kwam, en niemand hier.
Ik koos de enige optie die logisch leek. Ik keerde me om en rende weg.
"Wacht! Meisje!"
Ik wilde niet weg, maar het leek te horen.
Ik bleef staan, ik wilde het uitleggen, maar ik had een brok in mijn keel.
Hij was al verdwenen.
Het was beter zo.