Chapter 1. The voices

Stemmen.
Ze waren er de hele tijd. Ze spookten om me heen als geesten. De eigenaren van de stemmen kon ik niet zien. Maar wel horen. Ze waren de hele tijd bij me. En dan was er nog iemand. Ik hoorde haar niet, ik voelde haar. Ze was bezorgd. Bezorgd om mij. Of ik het wel zou redden. De stemmen veranderde elke keer. Soms was het een vrouw met een zachte stem. Dan was het een man met een zware stem. En af en toe was er ook een klein meisje die hard schaterde als de man een grap maakte. Was dit mijn familie? Ik herkende de stemmen niet. Ik kon me ze niet herinneren. Ik kon me sowieso niet veel herinneren. Er waren wel vragen, die de hele tijd door mijn hoofd spookten. Wie was ik? Waar was ik? Wie waren zij? En wie was de bezorgde persoon? Ik wilde de antwoorden. Ik kreeg ze alleen niet.

Steeds meer en meer vragen doemden op in mijn hoofd. Hoe laat was het? Welke dag was het? Welk jaar was het? Ik kon me niks meer herinneren. Echt niks. Ik wist niet eens hoe ik eruit zag. Was ik een kind van twee? Was ik een vrouw van 85? Of was ik misschien een jonge man van rond de 25? Ik wist het niet. Ik wist het écht niet. Ik deed alles om het te herinneren. De stemmen hoorde ik ook steeds minder. Ik wilde zo graag wakker worden. Als was het maar voor even, gewoon voor antwoorden. De hoge meisjesstem drong door mijn gedachten. Ik hoorde nooit wat ze zeiden. Alsof ik onderwater zat. Ik probeerde me te bewegen om haar te vragen harder te praten. Ik merkte hoe ik mijn vingers kon strekken. Het meisje gilde verschrikt. Onmiddellijk balde ik mijn hand tot een vuist. Ik wilde haar niet laten schrikken. Ik hoorde hoe de vrouwenstem opgewonden begon te praten. Was dat allemaal omdat ik mijn vingers liet bewegen? Ik ademde diep in en uit. Toen probeerde ik mijn ogen te openen. Het leek me alle kracht die ik had te kosten. Heel even zag ik een flits van licht en toen vielen ze weer dicht. Ik gaf het op. Natuurlijk wou ik dat mijn vragen beantwoord werden, maar dit alleen als koste zoveel kracht. Het putte me uit. Ik besloot te wachten. Wachten tot ik weer genoeg kracht had. Dan zou ik mijn ogen openen en de wereld zien.