Thirty-three

"Maritt ben je wakker?" Mijn moeder komt de kamer in en gaat naast me op het bed zitten. "Hmm.." mompel ik terwijl ik mijn ogen open. "Ik heb goed nieuws schatje. Je mag vandaag weer naar huis, maar wel als je belooft nog rustig aan te doen." zegt ze glimlachend en ik voel een gevoel van blijschap in mijn buik. Maar aan de andere kant kan ik die ene dokter dan niet meer zien.. No big deal Maritt, je ziet hem anders ook nooit meer. Wees blij dat je naar huis mag, weg van dit verschikkelijke ziekenhuis. En ja, ik heb weer een beetje mijn verstand terug. Ik weet eindelijk weer wat er is gebeurd deze paar dagen. Die verdomde kast. Het verband is gelukkig ook van mijn hoofd af, en ik heb geen steken meer. "Maritt, vind je het wel leuk of wil je liever nog een paar dagen hier blijven?" "Nee!" roep ik snel, en Kate grinnikt. Op dat moment komt een dokter binnen. Jammer, niet die leuke.. denk ik in mezelf, maar ik zeg niks. "Zo Maritt, hoe voel je je?" vraagt hij, en hij pakt een bloknootje en een pen. "Ja, het gaat wel goed. Ik herrinner me het meeste weer en ik heb geen last van mijn hoofd." De dokter krabbelt wat op het papier en stopt het dan in zijn doktersjas. "Ik kom zo nog even terug, aan het eind van deze dag mag je lekker naar huis." Hij loopt de kamer weer uit en sluit de deur. Ik denk weer even na over de twee jongens die mijn kamer binnen vielen. Dat ik hém nog wel herkende en alle andere dingen die gebeurt waren niet. Die andere kwam me trouwens ook bekent voor. Hij lijkt een beetje op Christian Beadles, maar ik weet het niet zeker. Dan merk ik pas dat mijn moeder weg is. Ik zucht en pak mijn mobiel. Even kijken of er og wat is gebeurt op twitter.