My new best Friend

Ik keek, een jonge vrouw met gesloten ogen keek terug. Ze had lang blond haar. Het krulde. Ze zat op de witte vloerbedekking, het was smerig, en door het vuil was het wit niet wit meer. Haar wimpers kwamen omhoog en ze opende haar oogleden. Ze keek me aan. Haar grijze ogen stonden droevig. Ze stonden altijd droevig. Ze was het soort meisje dat overal om kon lachen, maar haar ogen hebben nog nooit in haar leven meegelachen. Ze rekte zich uit, naar een kastje schuin achter haar. Ze opende de bovenste lade, en haalde er een klein, langwerpig voorwerp uit. Ik kon niet zien wat het was. Ze keerde zich weer naar me toe en ik kon zien wat het was. Lipstick. Ze zat nu recht voor me, onze gezichten amper 20 centimeter van elkaar af. Langzaam draaide ze de dop ervan af. De lipstick was een donkerrode roos, de kleur rood waarvan je niet zeker weet of je het wel rood mag noemen, zo mooi. De rood die je krijgt wanneer je rode verf met zwarte mengt om donkerrood te krijgen, maar dat je dan iets teveel zwart neemt. Omdat het duistere mooi is. Die rood was het. Ze tuitte haar lippen, ze waren vol en hadden een zachte roze kleur. Dat zachte roze was zo onvoorstelbaar puur. Het was onweerstaanbaar. Alsof ze haar lippen met een stoepkrijtje had ingekleurd. In een vloeiende beweging danste de donkerrode roos over haar lippen. Het onschuldige roze nam langzaam plaats voor het gevaarlijke mooie donkerrood. Het symboliseerde het meisje; het onschuldige meisje begon te verdwijnen, of ze het nu wilde of niet. De nieuwe gemaakte vrouw werd door mij uit haar geperst. Don't hide yourself in regret, just love yourself and you're set. Ze moest het doen. Iets ìn haar dwong het. En dat was ik, de spiegel.