Chapter 65. Our memory of her

Our goodbye
Justins pov:

We zijn allemaal samen. Om afscheid te nemen. Om onze herinneringen te delen en nieuwe mee te nemen. Om ons verdriet te delen en te vergeten. Om nog een keer aan haar te kunnen denken en dan alles achter ons laten. Ik weet dat dat mij nooit meer gaat lukken. Ik zal haar nooit achter kunnen laten. We zijn in het park. Het park waarin ik haar heen bracht om te kalmeren. Het park waar ze plotseling opstond om naar de maan te kijken en bloemblaadjes om haar heen cirkelden. Het park waar ik haar probeerde te zoenen. Het park waarin ik haar stem voor het eerst hoorde. Het park waarin ik zeker wist dat ik verliefd op haar was. Al mijn vrienden zijn er. Zelfs mijn moeder, Scooter en Kenny zijn er. Caitlin stapt naar voren om iets te zeggen. 'Faith... De eerste keer dat ik haar zag schold ik haar uit.' Ze lacht humorloos. 'Ik was woest, ik was jaloers en ik zei dingen die ik nooit had moeten zeggen. En toen al liet Justin-' Ze werpt me een blik. 'Me zien hoeveel hij van haar hield. Zelfs daarna toen ik bij Justin mocht slapen, zag ik het. Faith was een meisje om nooit te vergeten. Zo bang, gebroken en gevoelig, maar tegelijkertijd ook zo gevoelloos. Ze verborg alles achter haar masker. Een masker dat ze langzaam liet zakken. En in de brief die ze me schreef, kon ik al haar gevoelens lezen. Alles wat er in haar hoofd omging.' Ze snuift. 'En ik heb gewoon zo'n spijt van alles dat ik heb gedaan. Ik wou dat ik het gewoon kon terugdraaien. Ik gunde nooit iemand iets en toch vergaf ze me. Ze gaf om me om wie ik was. Ik wou dat ik meer voor haar had kunnen betekenen.' Caitlin loopt terug de kring in. Mijn ex, nu mijn vriendin. Ik zie hoe ze hard probeert haar tranen binnen te houden. Als tweede stapt Christian naar voren. 'Ik vond Faith altijd heel aardig. Haar stem was heel mooi en als ze lachte moest ik ook altijd lachen. Ik vind het heel erg wat haar allemaal is overkomen vroeger en ik hoop dat ze het fijn bij ons had. Ik hoop dat ze ons zag als vriendinnen en eigenlijk... Nou eigenlijk... hoop ik nog steeds dat ze niet dood is.' Hij huilt en weet niks meer te zeggen. Hij ziet er zo zielig en klein uit. Net als op de dag dat we het huis van de Oakhams inslopen. Caitlin slaat zijn armen om hem heen en trekt hem terug. Nu loopt mijn moeder naar voren. 'Faith was als een kind voor me. Ik hield van haar. Natuurlijk wist ik niet alles van haar, maar ze was bijna net zo belangrijk voor me als Justin. Voor geen goud wilde ik haar kwijt. Toen ik hoorde toen ze ziek was bad ik elke nacht voor het slapengaan dat ze beter zou worden. En toen Justin haar bedrogen had was ik zo ontzettend boos. Ik had nooit gedacht zo boos te kunnen worden op mijn eigen kind. Faith was eigenlijk de dochter die ik nooit gehad heb. Ik had graag meer tijd met haar doorgebracht, maar dat kan nu niet meer.' Ik zie hoe mijn moeder met een zakdoekje de tranen probeert te stoppen. Zo ziet waarschijnlijk een moeder eruit die haar kind verliest. Huilend, vol onbegrip, zich afvragend waarom het kind eerder dan zij ging. Daarna stapt Chaz naar voren. 'Faith was speciaal. Anders dan de andere meisjes. Ze gaf je het idee dat je bijzonder was op je eigen manier. Je stond niet meer in de schaduw van iemand en kon jezelf zijn. Je reputatie maakte niets meer uit. Het draaide om de dingen die je goed hebt gedaan. De dingen die je fout had gedaan werden vergeten en vergeven. Eerst leek ze zich van iedereen af te sluiten. Langzaam liet ze ons toe in haar wereld. Ze werd een van ons. Ze werd een deel van ons. Nu is ze weg en laat ze een gat achter.' Ryan gaat naast hem staan. 'Ik ben nooit goed geweest met woorden. Ik was laatst bij de begrafenis van mijn opa. Ik moest iets zeggen van mijn ouders. Uit wanhoop heb ik een gedicht van internet gehaald en het voorgelezen. Nu kan ik dat niet. Ik moet iets zeggen. Voor haar. Ik heb op die begrafenis niet eens gehuild. Maar nu-' Hij bijt op zijn lip en begint te snikken. Angel loopt naar hem toe. Hij pakt haar vast en haar handen strelen de tranen voorzichtig weg. Ryan gaat verder met een hese stem. 'En het is gewoon niet dat... Het is gewoon niet...' Hij wordt onderbroken door zijn eigen gesnik. 'Het is niet dat ik meer van mijn opa hield dan van haar. Mijn opa is gestorven terwijl hij lag te slapen. Hij is 89 geworden. Maar Faith...' Hij stopt even. 'Zij was alleen, buiten. Ze was 16 jaar oud. 16 jaar, godverdomme! En we waren niet eens bij haar om afscheid te nemen! En ik weet dat de dokters niets meer voor haar konden doen, maar ze was gewoon nog zo jong. Zo ontzettend jong...' Hij huilt nog harder. Dit is een van de weinige keren dat ik Ryan heb zien huilen. De laatste keer was toen hij zijn been brak, twee jaar terug. Angel houdt hem vast. Ook zij huilt. Zij huilen samen. De manier hoe ze naar elkaar kijken... Keken Faith en ik ook zo naar elkaar. Iedereen staart naar mij. Ik heb de hele tijd nog niks gezegd. Met een brok in mijn keel zet ik ook een stap naar voren. 'De eerste keer dat ik in Faiths ogen kon kijken was in de tourbus. Ik was aan het filmen. Ze keek op en het was alsof er een deel dat ik mijn hele leven al miste er opeens was. Ik was naïef, dacht er verder niet over na. Maar ik wilde altijd in haar buurt zijn. Op een avond probeerde ik haar te zoenen, hier in het park. Toen hoorde ik haar prachtige stem. Het spijt me... Dat was het eerste wat ze tegen me zei. Ze nam alles wat ooit fout was gegaan altijd op zich. Ze dacht altijd dat alles haar schuld was. Dit keer was het niet zo. Het was mijn schuld. Ik was verliefd op haar geworden. Ze verdween en nu voelde ik opnieuw de leegte, maar dan zoveel sterker. Ze was mijn andere helft.' Ik doe een poging om de waterval van tranen te stoppen, maar het lukt niet. 'Ik hield van haar. Ik wilde haar geen pijn doen. Ik wilde haar niet kwijt.' Ik schud mijn hoofd. 'Ik wil haar niet kwijt.' Het begint nu pas echt tot me door te dringen. Faith is weg. Ze komt nooit meer terug. Ze is echt voorgoed weg. Ze is...