Part 2

gwenvive POV

verdrietig loop ik door het bos dat aan het Nest grenst, mijn thuis, daar waar ik geboren ben. Het is 15 jaar gelenden dat Opa mij kwam opeisen en sinds dien heb ik geen contact met mijn ouders gehad. Maar deze keer is Opa te ver gegaan, en deze keer heb een moeder nodig om bij uit te huien en advies te krijgen. Deze keer zal ik hem niet vergeven.
Als ik langs het meer loop sta ik stil, ookal was ik 2 dat ik werd weg gehaald, dit was altijd mijn favoriete plekje, een zachte avond wind waait over het water en ik sluit mijn ogen.
Lachend ren ik op mijn kleine beentjes op het snelst, ik speel tikkertje met papa, hij heeft me bijna te pakken en ik ren snel het water in.
'Gwen niet het water in'
'Maar papie ik ben jarig'
'Oke dan, maar niet te ver en niet tegen mamie zeggen'
Ik lag lief maar mijn vader en looptot mijn middel het water in
Met een lach open ik mijn ogen. Zonder echt te beseffen wat ik doe loop ik het water in .Waarom ga ik naar mijn ouders, ik kan ook gewoon doorlopen verder het water in? Niemand die me tegen houdt.
stap voor stap loop ik met gesloten ogen verder tot een schreeuw me uit mijn trance wakker maakt.