#31

Lucy
Het was kwart over vijf en ik stond samen met m’n ouders en Ashley op het vliegveld. Brianna, Elizabeth, Tyler en mijn oom en tante waren er ook om ons uit te zwaaien. ‘Ik ga je missen.’ Zei ik tegen Brianna terwijl ik haar knuffelde. ‘Ik ga jou ook missen, maar we mailen en bellen zeker.’ Ik knikte en glimlachte even naar Brianna. Daarna knuffelde ik ook mijn oom en tante, Elizabeth, Tyler en David. Deze twee weken waren toch best meegevallen. Op dat ene na dan. Ik beet op mijn lip toen ik weer aan Justin moest denken en keek even het vliegveld rond. Stiekem hoopte ik dat hij me nog uit zou zwaaien of zo. Ik wist dat ik niet teveel hoop moest hebben, maar toch. Brianna zag dat ik rond keek en trok me met haar mee. ‘Je wacht op hem hè? Je hoopt dat hij nog komt.’ Ik haalde m’n schouders op en knikte toen aarzelend. ‘Ik denk het wel.’ Brianna keek me spottend aan. ‘Oké oké, ik hoop inderdaad dat hij nog even komt. Dat ik hem nog even kan zien of zo.’ Ja, het klonk heel cliché, maar toch hoopte ik het. Dat hij net vijf minuten voor het vertrekken aan kwam rennen en ik hem in zijn armen kon springen. Zo zag je dat in films ook. Maar helaas was dit geen film. Dit was echt en ik wist ook wel dat ik er niet te veel van moest verwachten. ‘Ik denk niet dat hij nog komt Lucy.’ Zei Brianna toen terwijl ze me medelijdend aan keek. ‘Dan had hij vandaag de hele dag de tijd gehad om te komen.’ Ik knikte. ‘Dan beteken ik dus niet zoveel voor hem, dat is dan duidelijk.’ Brianna keek me meelevend aan en knuffelde me toen weer. ‘Alles komt goed, echt waar. Je moet hem vergeten. Hij is het niet waard, Lucy.’ Ik glimlachte even flauwtjes naar Brianna en knikte. Ik wist dat ze het goed bedoelde maar toch. ‘Lucy, kom je? We moeten gaan!’ riep m’n moeder toen. ‘Ja, ik kom!’ riep ik terug. Ik glimlachte nog even naar de rest en zwaaide. Daarna liep ik naar m’n ouders toe en liepen we het vliegtuig in. Ik keek nog een laatste keer het vliegveld rond maar nergens was een spoor van Justin te bekennen. Teleurgesteld liep ik het vliegtuig in en ging toen bij het raam zitten. Hij was niet gekomen. Hij vond me dus blijkbaar niet leuk genoeg om me achterna te komen. Ik zuchtte diep. Oké, Lucy. En nu ga je niet meer aan hem denken. Hij is gewoon een eikel. Ja, dat was hij. Een eikel die het niet waard was.