Chapter 64. We'll have each other

Angels pov:

Door harde voetstappen op de gang schrik ik wakker. Caitlin, die bij mij op de kamer ligt, mompelt chagrijnig iets en draait zich om om verder te slapen. Een deur wordt hard dichtgeslagen. 'Ik ga wel even kijken wat er is,' zeg ik. Caitlin murmelt wat. Ik trek een van de witte badjassen die er hangen aan. Dan doe ik de deur open en kijk de gang op. Ryan en Chaz komen aanrennen. 'Wat is er aan de hand?' vraag ik. Ze stoppen voor mijn neus. 'Justin zat heel afwezig aan tafel en toen we tegen hem aan het praten waren, begon hij te huilen. Chaz dacht dat hij iets met Faith had gedaan, maar hij werd heel boos en rende weg,' vertelt Ryan hijgend. 'Ik praat wel even met hem,' zeg ik, bezorgd om Faith. De jongens lijken wat gerustgesteld en lopen terug naar de eetzaal. Ik zet een paar stappen richting Justin deur en tik er voorzichtig op. 'Ja?' hoor ik zijn zachte stem. Dit klinkt niet als hem. Hij klinkt zo verdrietig, zo... gebroken. 'Ik ben het, Angel. Mag ik alsjeblieft binnenkomen?' Ik hoor voetstappen en de deur gaat een stukje open. Ik open hem verder. De kamer is donker en op het onopgemaakte bed zit Justin. Ik schrik. Zijn ogen zijn dik en rood van het huilen. 'Wat is er? Waar is Faith?' Nieuwe tranen glijden over zijn gezicht. 'Weet ik niet.' Zijn stem klinkt schor en nog erger dan daarnet. Nu begin ik echt bang te worden. 'Wat is er dan gebeurd? Heeft ze iets gezegd voor ze weg ging?' Hij wijst alleen maar. Ik volg zijn vinger naar het nachtkastje, waar een aantal brieven op liggen. Ik loop erheen. Op de eerste brief staat in Faiths handschrift: Justin. De brief is al opengemaakt. Ik pak de volgende brief. Pattie. Op de brief erna staat mijn naam. Met trillende handen open ik hem.

Vaarwel.

Mijn tijd was bijna voorbij.
Je wist het al.
Je wist altijd alles.
Al mijn geheimen, mijn gevoelens, mijn gedachten.
De laatste paar maanden moest je ze delen, met mijn ware liefde.
Je reageerde niet jaloers, integendeel, je was zo ontzettend blij voor me.
Je was er altijd voor me.
Ik was er niet altijd voor jou.
Toch vergaf je me.
Je wist waarom ik er niet was.
Ik wilde niet dat je iets overkwam, door mijn toedoen.
Je had het met eigen ogen gezien.
Je begreep het en geloofde me.
Nu heb je Ryan.
Ik moet toegeven, eerst had ik twijfels.
Ik wilde niet dat je pijn had.
Maar op de manier waarop hij naar je keek kon ik zien dat hij van je hield.
Misschien meer dan je zelf doorhebt.
Hij zou je nooit pijn willen doen.
Je bent de beste, en enige, vriendin die ik ooit heb gehad.
Ik zou je nooit vergeten en ik zal voor altijd over je waken,
van boven.

Faith

Ik snap het. Ik snap alles. De tranen glijden nu ook over mijn gezicht. Ze heeft afscheid van ons genomen. Het dringt als een mes tot me door. Steeds dieper en dieper, totdat het bij mijn hart komt en me van binnen opensnijd en een groot, gapend gat achterlaat. Ik begin zacht te snikken. Justin slaat zijn armen om me heen. Samen huilen we. Om Faith. Plotseling wordt er hard op de deur gebonkt. Nog geen seconde later staat Ryan in de kamer. Hij kijkt naar mij, in een innige omhelzing met Justin, en zijn gezicht staat woest. Voordat hij iets kan zeggen of doen, val ik huilend in zijn armen. Geschrokken streelt hij over mijn rug. 'Wat heeft hij gedaan?' Ik schud mijn hoofd. 'Niks,' snik ik. Ryan kijk me verward aan met zijn diepblauwe ogen. Faith had gelijk over zijn blik. Ik begin nog harder te huilen. De brief heb ik nog steeds in mijn handen geklemd, bang dat iemand het afpakt of dat ik het kwijtraak. Justin komt aanlopen met een andere envelop, die hij aan Ryan geeft. Zijn naam staat erop. Ryan opent de brief. Zijn ogen glijden over de regels. Zijn armen trekt hij steeds strakker om me heen. Dan laat hij de brief op de grond vallen. Hij grijpt me stevig vast. Ik voel hoe er warme druppels op mijn schouders landen. Faith is weg, voorgoed. Maar wij hebben elkaar.