98. Baby I like it!

Taylor liet zijn hand langzaam langs je sleutelbeen glijden, wat je een rilling over je rug bezorgde. Je beet op je lip toen hij zijn hand in je hals legde en je in je nek kuste. Zo’n piepkleine beweging en toch zo… Tsja, je durfde het haast niet te denken. Zo… opwindend? Je voelde je gedwongen ook iets terug te doen, dus streelde je zijn rug met je handen. Je wilde iets zeggen maar Taylor legde zijn vinger op je mond. “Geheimen zijn er om bewaard te blijven.” Fluisterde hij en hij glimlachte. Oh mijn god. Je wangen kleurden dieprood en je verlangen naar hem was groter dan ooit. Dus pakte je zijn hoofd beet en kuste hem zó vurig op zijn mond dat hij er even van overdonderd was. Deze gepassioneerde kus ging al snel over in een heftig tongenspel. Taylor liet zich op de drassige grond zakken, dat kon hem niks schelen, en jij lag bovenop hem. Taylor hijgde een beetje en liet één hand voorzichtig onder je t-shirt glijden. Hij stopte even en keek je vragend aan. Je knikte hevig. Natuurlijk vond je dat niet erg! Taylor kriebelde eerst een beetje over je buik en trok daarna je shirt over je hoofd. Hij kuste eerst je onderbuik, daarna je navel en zo ging hij door tot je mond. Je borst sloeg hij wijselijk over. Nu mocht Taylor er aan geloven. Jij schéurde zijn shirt bijna van zijn ribbenkast. Je verkende met je handen zijn héle bovenlichaam, van zijn toch wel erg mooie wasbordje tot zijn schouderbladen. En plots, was daar het geluid dat jullie hele mooie moment zou verpesten. BAM! Je schrok je dood en krabbelde snel overeind, van Taylor af. Je graaide je shirtje van de grond en trok het snel over je hoofd. Maar het was al te laat. “Ik had gelijk, ik zéi het toch!” Hoorde je een meisjesstem overdreven gillen. Je keek vluchtig naar Taylor, maar zag dat hij net zo geschrokken en ontwetend was als jij. Voor zover het mogelijk was met je been, kroop je naar hem toe en pakte je zijn linkerhand beet. Je kneep er even zachtjes in. Taylor zat daar naast je als versteend, hij nam niet eens de moeite zijn shirt ook weer aan te trekken. Jullie blikken waren gericht op de poort van het parkje. Het geheime parkje. Althans, dat had Taylor gedacht. Blijkbaar was het zo geheim niet meer. In de opening van de poort, waarvan jullie wisten dat niemand het aan de buitenkant kon zien, stond een meisje. Haar rode haar viel perfect langs haar mooie gezicht. Achter haar verschenen een stuk of vijf andere mensen. Toen je beter keek zag je dat ze iets in hun handen hielden. Tot je schrik besefte je dat het camera’s waren. Taylor had het ook gezien, want zijn hand vouwde zich wat strakker om de jouwe. Het meisje stond daar maar, triomfantelijk met haar handen in haar zij. “Dit is mooi voorpaginanieuws.” Grijnsde ze. Alle lucht verdween uit je longen en je hapte naar adem. Nee, dat kon niet. Dat kon gewoon niet! Je herkende die grijns. De grijns die al gauw verdwenen was toen jij boven haar uit was gestegen met zingen. Het meisje dat jullie betrapt had was Deveney.