5.| Diagon Alley {Part 1}

'Hallo Cristoforo!' Werd Pyna begroet door de barman toen hij samen met Aden en haar moeder the Leaky Cauldron binnenstapte.
Aden schrok even toen ze de barman goed bekeek. Hij was zo oud! De man was helemaal kaal op een dun plukje grijs haar na. Had zoveel diepe rimpels dat hij bruikbaar zou zijn als een wandelende portemonnee. En hij had zo'n grote bochel dat de Klokkenluider van de Notre Dame er een doetje bij was.
'Middag Tom,' groette Pyna terug. 'Je raadt nooit wie ik bij me heb!'
Hij wenkte Aden en ze kwam nerveus op hem afgeschuiveld. Tom bekeek haar van top tot teen en trok toen een wenkbrauw omhoog.
'Nee, ik denk dat ik het inderdaad nooit ga raden. Wie is het?' zei hij en hij draaide aan zijn laatste plukje haar.
'Aden Rhodes. Weet je nog? De dochter van Søren Rhodes,' zei Pyna.
Tom liet zijn wenkbrauw weer zakken en glimlachte.
'Dat ik dat niet eerder zag! Die ogen, die neus. Stom van me!' riep hij en hij stak zijn hand uit. 'Aangenaam kennis te maken. Tom is de naam!' Aden schudde zachtjes zijn gerimpelde hand.
'Aden Rhodes.'
Tom liet haar hand los en ging weer verder aan waar hij mee bezig was. Ondertussen stond Pyna al bij een deur achterin het café. Hij zag dat Aden keek, opende de deur en wenkte dat zij en haar moeder de ruimte in moesten. De moeder en dochter schuifelden voorzichtig de ruimte in. Aden keek om zich heen, maar er was niets bijzonders te zien. Het was een kleine ruimte met bakstenen muren. Hij was helemaal leeg op een paar kartonnen dozen na. Pyna haalde zijn neus op en haalde zijn toverstok tevoorschijn. Hij tikte ermee op een paar bakstenen en de grond begon te trillen. De bakstenen begonnen uit elkaar te schuiven en al snel zat er een grote opening in de muur. Adens mond zakte open. Ze keek recht Diagon Alley in. Pyna grinnikte bij het zien van het gezicht van Aden en haar moeder en stapte door de opening heen.
'Vooruit,' zei hij. 'Niemand bijt hoor.'
Aden trok haar moeder mee door de opening heen en ze kreeg onwilliekeurig een grijns op haar gezicht. Haar lippen vormden de woorden: 'Dit is geweldig', maar er kwam geen geluid uit haar keel.
'Nou,' begon Pyna. 'Opschieten, ik heb niet de hele dag de tijd.'
Aden stapte door de opening heen en trok haar moeder met zich mee.
'Waar moeten we als eerste heen?' vroeg ze gretig.
Pyna wees naar een groot, statig, wit gebouw. Aden wist al gelijk wat dit was. Gringotts! Met Pyna voorop wandelden ze het gebouw in. Aden keek had het liefst nog uren rond willen kijken, maar veel tijd om rond te kijken kreeg ze niet. Pyna hield halt bij een bureau met een druk bezige kobold erachter, hield een kort gesprek en overhandigde een hem een sleuteltje (Aden vermoedde dat het sleuteltje voor haar kluis was). De kobold knikte kort en stond op. De groep volgde hem tot een massief houten poort de weg versperde. Dreuzels mochten niet door die deur heen, dus Adens moeder moest achterblijven. De kobold duwde de deur vervolgens open en Pyna en Aden stapten de donkere gang die erachter zat in. De deur sloot weer zodat het een seconde pikdonker was, maar toen er aan de twee wanden van de gang tientallen, misschien wel honderden, fakkels zichzelf aanstoken was alles weer helder te zien. De groep liep de lange gang af. Aan het eind van de gang lagen verschillende sporen en op de meeste sporen stond een mijnkarretje. De kobold trok het deurtje van een mijnkarretje open en gebaarde dat Aden en Pyna erin moesten gaan zitten. Ze volgden zijn instructies en namen plaats op de oncomfortabele bankjes. De kobold stapte ook in, sloot de deur en riep: Kluis 247! Het karretje schoot weg.

*

Met in haar ene hand een zak Galleons en in de andere een pindakaasijsje huppelde Aden door Diagon Alley. Pyna slenterde enigszins uitgeput met haar mee.
'Oké,' zei Pyna en hij keek op Adens benodigdhedenlijst. 'Nu heb je alleen nog een wand nodig.'
Opgewekt volgde Aden Pyna een donker winkeltje in...