Part 1

Ginny POV.


Boos loop ik de kamer van Fred en George binnen.
'Wat hebben jullie nu weer gedaan?'snauw ik.
'Lief zusje, wij hebben niks gedaaan'lacht Fred.
'Naar als percy een blauw hoofd heeft neem ik daar graag de verantwoordelijkheid voor'grinnikt George.
'Hoe verklaar je dan dat mam helemaal over haar toeren is'snauw ik nog steeds. 'Dat zal wel mee vallen, ron zal wel weer iets gedaan hebben wat niet goed is' zegt Fred nog steeds niet serieus.
'Jongens, ze is ontroostbaar ze blijft maar huilen'
verbaasd kijken de jongens me aan.
'Sorry zus, maar dan weten wij het ook niet'zegt George.
'Ik geloof jullie wel, blijf alsjeblieft boven en haal niks uit, laten we het niet erger maken'smeek ik ze.
beide knikken ze en gaan stil verder meer waar ze mee bezig waren.
Langzaam loop ik terug naar beneden als ik mam tegen pap hoor praten.
'Arthur, ik weet niet of ik het nog veel langer kan het is 15 jaar geleden dat we haar hebben afgegeven en sinds dien hebben we niks meer van haar gehoort' huilt mam.
'Schat ik weet niet waarom ik dit zeg, maar mischien is het beter om de kinderen vanavond te vertellen over haar'ik hoor de pijn in mijn vaders stem, een pijn die ik nog nooit heb gehoord.
'En dan? ze zullen ons haten'huilt ma.
'Niet als we ze het hele verhaal vertellen, van het begin tot het eind en dan zien we wel' zegt pa.
Ik loop weg, niet willen weten wat er aan de hand is, want ik denk dat het niet veel goeds voorspelt.