-016-

'Oh' zeg ik, en ik zet weer een neppe glimlach op. 'Je kan gewoon eerlijk zijn.' zegt hij. 'Hmhm' mompel ik. Ik ben blij dat we stil staan, des te langer duurt het voor we bij mijn vader kunnen. Justin blijft recht in mijn ogen staren. Ik kijk terug, hij heeft mooie bruine ogen. Dat wist ik natuurlijk al, maar ik heb zo nooit zo goed kunnen bekijken als nu. 'Emily...' Ik kijk snel weg van zijn ogen naar de grond, maar ik voel dat hij mij nog steeds aanstaart. 'Come on...' vraagt hij bijna smekend. Ik kijk weer op en zie dat Justin glimlacht. 'Jij bent net mijn moeder he, die kan ook niks loslaten.' zegt hij terwijl hij aanstalten maakt om verder te lopen. Ik giechel. 'Ik kom er wel achter.' zegt hij. Ik grijns en loop achter hem aan. 'OMG it's Justin Bieber!!' hoor ik. Justin en ik draaien ons tegelijk om, daar staan een paar half-hyperventilerende fans. Justin glimlacht en ik zie hem naar ze toelopen. Ik blijf staan, ik ben veel te verlegen om mee te lopen. En waarschijnlijk zal ik ook niet echt "leuk" ontvangen worden, want ik ben "het meisje" dat naast dè Justin Bieber loopt. Ik kijk glimlachend naar Justin, hoe hij met zijn fans op de foto gaat en ze een voor een een knuffel geeft. Daarnet was ik nog zo down, en wilde ik graag terug naar Amerika maar nu vind ik het wel leuk, iedereen droomt ervan om een hele reis met Justin Bieber opgescheept te zitten, niet?

'Sorry' zegt Justin als hij weer naast me loopt. 'Geeft niet, ik heb alle tijd.' zeg ik vrolijk. 'Oh dat is het, je wil niet naar je vader.' zegt Justin grijnzend. Ik zucht, begint hij er wéér over. 'Jij weet echt niet van ophouden he' grap ik. 'Nee.' zegt hij grijnzend. 'Wat zeiden die meisjes allemaal? Het duurde een eeuwigheid voordat ze uitgepraat waren.' begin ik het volgende onderwerp. 'Hey, ik ga mee naar je vader, als hij je in elkaar wil slaan. Ben ik hem voor.' ik kijk geschrokken op. '..Om hem in elkaar te slaan bedoel ik...' ik schiet in de lach. 'ff serieus' zegt Justin als we uitgelachen zijn. Wat kan er nou gebeuren? Als hij aardig is, is het gezellig en anders niet. Maar dan zijn we zo weer weg.' Ik knik en staar naar de grond. 'Dat ik geweldig ben.' gaat Justin verder. Ik kijk hem verbaasd aan. 'Je vroeg wat al die meiden te vertellen hadden.' herrinert Justin me aan mijn vraag. En weer schiet ik in de lach.

'We zijn er.' zegt Kenny, de bodyguard van Justin. We stappen uit de auto en lopen een groot gebouw in. Het blijkt een hotel te zijn. Het ziet er chique uit, er ligt een rood, groot kleed bij de ingang die leidt naar de receptie. Maar Justin loopt meteen door naar de lift. 'Moeten we niet even inchecken?' vraag ik. Justin schud verbaasd zijn hoofd. 'We zouden eerst naar je vader gaan toch?!' 'In een hotel?' Justin knikt en glimlacht. 'Hij is de baas van dit hotel.' Ik stap de lift in en kijk zenuwachtig naar Justin's duim die het knopje "11" indrukt. Met een hoop gekraak komt de lift in beweging. 'Weet je zeker dat we mogen komen?' Justin schudt grijnzend zijn hoofd. Ik bijt zenuwachtig op mijn lip. Het liftmuziekje maakt me nòg zenuwachtiger. Ting! De deuren schuiven traag open en Justin trekt mij mee de gang op. 'Hoe weet je waar we moeten zijn?' vraag ik terwijl ik achter hem aan slenter. 'Allemaal al geregeld.' zegt hij grijnzend. 'Kap, je maakt me nog zenuwachtiger.' 'Kamer 1313.' zegt Justin terwijl hij zoekend de gang door loopt. 'Ongeluksgetal.' mompel ik. 'Hahaha, volgens mij is de enige die jou zenuwachtig maakt, jijzelf!' zegt Justin lachend. Hij ziet er totaal niet gespannen uit. 'Hier is het.' mompel ik. En ik wijs naar de deur. 'Je kan nog wegrennen.' zegt Justin lachend. Maar ik blijf staan.