14*

BOEM! Ik schrok wakker. Wat was dat nou weer? Ik rende snel naar beneden maar er was niemand. Toen ik in de keuken kwam zag ik een briefje op tafel liggen. "Heey Allison, Sam had ons gebeld en we moeten wachtlopen. Jacob komt je dadelijk helpen met inpakken. We hebben wel alvast eten dus misschien moet je vanmiddag naar de supermarkt want we dachten dat je het toch niet meer nodig hebt nu je naar Billie gaat. J&P" Ik lachte in mezelf. Stelletje sukkels. Toen ik langs de spiegel in de kamer liep zag ik dat ik eruitzag als een lijk. Ik had dikke paarse wallen en ik was helemaal bleek. Al dat gehuil van de laatste dagen deed mijn uiterlijk blijkbaar geen goed. Ik liep snel naar boven om te douchen en me aan te kleden, daarna ging ik weer naar de keuken om te ontbijten met een boterham met hagelslag en een beker chocomel. Na het ontbijt liep ik nog even de tuin in om hem voor het laatst te kunnen bekijken. Ik ging zitten aan de rand van de vijver en liet mijn voeten erin hangen. Ik staarde voor me uit en neuriede het liedje dat mijn moeder vroeger altijd als slaapliedje voor me zong. Ik genoot van het briesje dat langs mijn gezicht streek en van de stof van mijn jurkje die zachtjes over mijn been streek. Het was pas maart en toch voelde het warm aan, iets heel zeldzaams voor deze omgeving. Opeens voelde ik een hand op mijn schouders en ik verstijfde. 'Rustig, ik ben het maar.' zei een warme stem. Jacob. 'Hoi,' fluisterde ik zachtjes wetend dat hij me toch wel zou horen''hoe ben je binnengekomen?' 'Jared vertelde me waar de sleutel lag,' antwoordde hij terwijl hij naast me ging zitten en omdat de warmte zo van hem af straalde ging ik dichter bij hem zitten. Hij sloeg zijn arm om me heen en vroeg: 'Hoe gaat het met je moeder?' 'Niet zo goed, ik hoop dat ze morgen kan vertrekken, dan word ze misschien wel beter.' Weer rolde er een traan over mijn wang. 'Waar ga jij dan heen?' vroeg hij me verbaast. Billy heeft het hem dus nog niet vertelt. 'Dat ligt ingewikkeld.' draaide ik eromheen. Blijkbaar had hij door dat ik het er nietover wilde hebben want hij hield eroverop. Na nog een tijdje stil naast elkaar te zitten, begon hij weer te praten: 'Zullen we dan maar beginnen met inpakken?' En ik knikte instemmend.