84

Chiara en ik stonden tegenover elkaar achter de school. 'Wat?' Vroeg ik bot. Ik leunde tegen de muur aan van school. 'Ik snap niet dat wij elkaar niet morgen.' Zei ze. 'Nou, ik wel.' 'Kan je dat uitleggen?' Vroeg ze. Ik knikte. 'Jij hebt altijd commentaar op iedereen en alles. Je denkt dat je geweldig bent en shit.' Zei ik. 'Dat is waarom jij mij niet mag.' Zei Chiara. 'Ja. Maar waarom jij mij niet mag, weet ik niet.' 'Ik ook niet.' 'Wie dan wel?!' Chiara haalde haar schouders op. 'Is dit omdat ik Justin ken?' Vroeg ik aan haar. Het viel me op dat haar gezicht niet meer zo hard was als vorige week. Haar gezicht was meer bedroefd dan hard. Het leek eerder alsof er iets met haar gebeurd was dit weekend. Ze schudde haar hoofd. 'Hoe weet ik dit zeker?' Vroeg ik. 'Je leek me een aardig meisje toen je bij ons op school kwam. Maar toen deed je zo bot tegen mij. Ik kon niet aardig reageren. Dat verwachtte niemand van mij. Maar dat wou ik niet doen.' Zei ze serieus. Je zag de verdriet in haar ogen. 'Sorry. Ik had niet zo tegen je moeten doen. Maar ik dacht dat je een of ander high school tuthola was.' Ze glimlachte waterig. Waarschijnlijk wist ze niet wat ze moest doen. Ik eigenlijk ook niet. 'Kunnen we opnieuw beginnen?' Vroeg ze verlegen. Dit deed me denken aan mij en Justin. Ergens was het ook lachwekkend, maar ze bedoelde het serieus. Ik knikte. Er verscheen een glimlach op haar gezicht en automatisch glimlachte ik terug. Ze kwam naar me toe en gaf me een knuffel. Dat zag ik niet aankomen. Ik herstelde me en gaf haar een knuffel terug.