83

Ik zat naast een of andere stille jongen tijdens wiskunde. Sophie zat naast een van haar vriendinnen die ik niet kende. De les duurde voor mijn gevoel jaren. Ik begon maar aan mijn wiskunde. Ik snapte het - net zoals altijd - niet. Ik zuchtte en legde mijn pen neer op tafel. Ik kon toch niet goed nadenken. Ik zat met mijn gedachtes bij Justin. Hij stuurde weer ontzettend lieve sms'jes. Hij liet me weer zo goed voelen net zoals eerst. 'Eey! Psst! Jess!' Ik draaide me om en zag dat het Chiara was die me riep. Ik rolde met mijn ogen en ging weer goed zitten. Ik voelde een schop onder mijn stoel. 'Wat?' Siste ik. 'Nog met Justin gesproken?' Vroeg ze op een normale toon. 'Ja.' Zei ik bot. 'Sorry hoor. We kunnen toch ook normaal praten?' Ze keek me niet grijnzend aan. Het leek alsof ze het meende. Maar ze kon het ook gespeeld hebben. 'Met jou valt er niet echt normaal te praten.' 'Waarom niet?' Vroeg ze verbaasd. 'Ach lieverd. Dat weet je zelf ook wel.' Antwoordde ik en draaide me om. Dit was sowieso gespeeld. Ze deed het vast omdat ik Justin kende. Ik zuchtte en begon in mijn wiskundeschrift te tekenen. In mijn ooghoeken zag ik de jongen naar mijn prachtige tekening kijken. Ik klapte mijn schrift dicht. Hij schrok lichtjes en ging weer aan het werk. Ik grinnikte. 'Jessica? Kunnen we praten?' Vroeg Chiara nadat de bel was gegaan.