03

Er stak een zachte wind op in het steegje, droge bladeren van vorige herfst dwarrelden schijnbaar willekeurig in wervelingen om haar heen. Het blauwe licht uit de ring scheen eruit te stromen en met de blaadjes mee te warrelen. Mijn ogen leken uit hun kassen te rollen. Dit was onmogelijk! 'Als je het maar laat!' beet ik het ding toe. De ring was een voorwerp, zonder eigen wil, maar soms leek het te luisteren. Op de een of andere manier was het met mijn gedachten verbonden. Misschien had ik onbewust aan een ontsnapping gedacht. dit soort dingen konden rampzalig zijn als je er niet bij nadacht. Het licht werd erger. 'Nee, ik meen het! Kappen!' Toen pas viel me de gestalte in de ingang van steeg op. Ik klemde het boek stevig tegen me aan en hoopte voor de verandering dat de ring me er niet in zou laten verdwijnen. Daniel's mond hing open, het afgekloven potlood vergeten in zijn opgestoken hand. Ik had niemand zo verbaasd gezien sinds ik GONE binnenstapte terwijl er net een meisje verdwenen was. Toen kon ik het verhaal allen maar redden door ze harry potter in te sleuren en iemand over te halen amnesia op ze toe te passen, waarvoor ik weer een zwarte aes sedai nodig had voor de wilsdwang. Flauw hoor, ik kon geen enkele leraar vinden die er zonder wilsdwang mee in wilde stemmen. Ik heb altijd al gezegd dat harry potter een stom boek is. allemaal zo verdomd rechtvaardig, die personages aan de goede kant. En anders zijn het meteen weer aanhangers van voldemort. En die zijn meteen weer zo vals dat ze helemaal niemand willen helpen. En je kan geen moment op ze vertrouwen als ze dat wel willen. Maar iets vertelt me dat ik er dit keer niet zo gemakkelijk van afkom. Hoe ga ik de handvol boeken waar ik die vent in mee moet sleuren verklaren vóórdat hij zijn herinneringen verliest?