#30

Justin
De rest van de week zat ik alleen maar een beetje op m’n kamer op de gitaar te pingelen. Ik moest steeds weer aan dat moment denken dat Lucy in huilen uitbarstte. Ik had haar pijn gedaan, gekwetst. En ik had geen idee hoe het nu verder moest. Ze wilde niks meer met mij te maken hebben, dat was een ding dat zeker was. Maar ik liet het daar niet bij zitten. Ik moest Lucy terug krijgen. Hoe erg ze me ook haatte. Ik moest haar vertrouwen terug winnen. Alleen de vraag was; Hoe? Ik had geen idee hoe ik dat aan moest pakken. Ryan en Chaz waren de dag nadat het gebeurt was nog even langs gekomen en hadden me als tip gegeven dat ik niet gelijk naar Lucy moest gaan omdat ze beter eerst kon afkoelen. Daarna hadden ze gezegd dat ik wel met iets heel goeds moest aankomen dat het ooit weer goed zou komen tussen ons. Nou fijn, echt fijne tips. Ik had er niks aan. M’n moeder was er ondertussen ook achtergekomen wat er gebeurd was. Ze was heel boos op mij geweest dat ik zoiets bij Lucy uit wilde halen. Ik vond het ook wel logisch dat ze boos was. Het was gewoon zo stom van mij. Ik zuchtte even en keek op m’n horloge om te kijken hoe laat het was. Vijf uur ’s middags. Om half zes zou Lucy weer vertrekken naar Nederland. Ze zou nu waarschijnlijk al op het vliegveld staan. Moest ik naar haar toegaan? Zeggen dat het me speet en dat ik echt heel veel van haar hield? Dat zij het enigste meisje was waar ik zoveel voor voelde. Ik kon het nog halen. Ik kon nu in m’n auto stappen en naar het vliegveld rijden. Maar dan moest ik nu gaan. Ik beet op mijn lip en liet mijn vingers een voor een over de snaren van de gitaar glijden. Ik stond op, zette m’n gitaar weg en liep naar beneden. ‘Hee, ik kwam net zeggen dat we gingen eten.’ Vertelde mama me toen ik de keuken binnenliep. ‘Ja, nou eigenlijk…’ begon ik mompelend. ‘Hè? Sorry schat, zei je wat?’ Mama was druk heen en weer met de borden en het bestek. Misschien kon ik toch maar beter niet naar Lucy gaan. Ze was waarschijnlijk druk bezig met inchecken en ik zou er pas om kwart over vijf zijn en dan moesten hun al instappen. Dan was er geen tijd meer. ‘Nee, laat maar. Er is niks.’ Zei ik toen en ik ging aan tafel zitten voor het avondeten.