81

'Hallo?' Ik zei weer niks. Ik durfde het opeens niet meer. 'Serieus. Wie heeft de lef om me te gaan bellen en niks te zeggen?' Vroeg hij bot. 'Sorry!' Piepte ik meteen. 'Oh! Jessica! Alsjeblieft. Hang niet op. Laat me het uitleggen. Alsjeblieft. Het was niet mijn bedoeling om tegen je te liegen.' Ratelde hij. 'Justin!' Hij werd stil. 'Doe rustig aan. En ik moet trouwens eerst iets zeggen.' Zei ik. 'Uh, oké.' Zei hij. 'Het spijt me dat ik je negeerde. Ik wist niet dat je iets van plan was om iets met mij te gaan doen op jouw verjaardag.' Zei ik. 'Het maakt niet uit. Ik had je ook kunnen uitnodigen en dan alsnog er een verrassing van kunnen maken.' Zei hij. 'Maar alsnog. Het spijt me echt heel erg. Ik had je moeten uitpraten.' 'Ik had niet tegen je moeten liegen, schatje.' Mijn hart maakte een sprongetje bij het woord "schatje". Het werd stil. 'Ik maak het goed. Volgend weekend. En maandag én dinsdag.' Zei hij. 'Huh?' 'Ja, je blijft gewoon tot dinsdagavond.' Zei hij. Ik wist dat Justin zat te grijnzen. 'Ow, sinds wanneer?' Vroeg ik. 'Ow. Dat was dus eigenlijk de bedoeling geweest van mijn verrassing.' 'Weet mijn moeder dit?' 'Jup. Alles is geregeld.' Mijn moeder kwam terug de kamer in en keek me aan. 'Maar ik moet ophangen.' Zei ik. 'Is goed. Ik zie je vrijdag. Ik hou van je.' Zei hij vrolijk. 'Ik ook van jou Justin.' Er verscheen een grote glimlach op mijn gezicht. Ik was blij dat we weer een normaal gesprek hadden. Ik hing op en keek vrolijk naar mijn moeder. 'Dus. Een beetje zin in volgend weekend?' Vroeg mijn moeder. Ik voelde me weer net als eerst. Verliefd. 'Ja!' Riep ik. 'Mooi zo. En je moet blij zijn dat je moeder je ziek meld maandag en dinsdag. Niet veel moeders doen dat.'