~ OO1.

Alicia pov.

‘Alicia? Kom je, we moeten zo dadelijk vertrekken!’ ‘Ja pap! Ik kom zo!’
We vertrekken zo dadelijk naar Mystic Falls en ik heb mijn koffers nog niet gemaakt.
Snel neem ik zo veel mogelijk kleren uit mijn kleerkast en prop ze in mijn koffer. Voor mijn All Stars en make-up probeer ik ook nog een gaatje te vinden. Als uiteindelijk alles erin zit, probeer ik mijn koffer te sluiten –met veel moeite, maar het lukte-. Mijn koffer zag eruit alsof hij elk moment kon ontploffen. ‘Alicia? We moeten nú vertrekken!’ Ik rol met mijn ogen. Mijn koffer was zo zwaar dat ik hem amper kon optillen. Met veel moeite sleep ik de koffer naar de trap. ‘Pap? Zou je me even kunnen komen helpen? Ik krijg mijn koffer niet naar beneden.’ Al voordat ik mijn zin helemaal gezegd had, stond mijn vader al onderaan de trap naar mij te staren. ‘Wat heb jij allemaal in je koffer gestoken? De bedoeling is niet dat je je hele kleerkast mee neemt hé.’ Hij schud lachend zijn hoofd terwijl hij de trap op komt om me met mijn koffer-probleem te helpen. Zonder enige moeite neemt hij mijn koffer op en gaat de trap af. Ik volg hem. Hij loopt naar buiten en steekt de 2 koffers in de auto. ‘Sluit jij alvast de deur van het huis.’ Met de huissleutel in mijn hand loop ik naar de deur en sluit hem. De sleutel steek ik onder de mat. Ons huis moesten we achter laten aan mijn oom en tante. Wij verhuisden naar Mystic Falls en zij verhuisden naar hier, het regenachtige Forks. Aan de ene kant was ik eigenlijk wel blij dat we gingen verhuizen. Het regende hier voortdurend en als dan een keer de zon scheen, dan was er veel wind. Van Mystic Falls heb ik ook niet veel goeds gehoord. Maar volgens mij is het in ieder geval veel beter dan Forks. Het zal waarschijnlijk een lange reis worden, dus mijn Ipod komt goed van pas. Je vraagt je waarschijnlijk af waarom we naar Mystic Falls móeten verhuizen? Wel, ze hebben mijn vader daar een job aangeboden. Als leeraar. Hij zei dat er een Geschiedenis leeraar gestorven was, en hij hem moest gaan vervangen. Het leuke aan verhuizen is, is dat je nieuwe mensen leert kennen, het minder leuke is dat je je moet aanpassen aan je nieuwe school, en dat is nogal moeilijk als je nieuw bent en niemand kent. ‘Alicia, liefje, kom je nog?’ Mijn vader stond me al ongeduldig uit het kleine autoraampje aan te kijken. Ik zat blijkbaar zo in gedachten dat ik niet eens door had dat mijn vader al ingestapt was. Nadat ik ingestapt was, startte papa de auto en we vertrokken. Op naar Mystic Falls. Na een uur was ik mijn Ipod al helemaal moe gehoord, dus besloot ik om maar wat rond te kijken. Niet dat dat echt boeiend was, want ik vond helemaal niets waar ik me mee bezig kon houden. Al snel viel mijn blik op papa’s ring. De grote zilveren ring rond zijn ringvinger. ‘Pap? Heeft die ring soms een betekenis?’ dit was de eerste vraag die in me opkwam. Papa kijkt even naar mij en dan naar de ring. ‘Ik heb hem ooit van je moeder gekregen.’ Je zag gewoon dat papa niet echt veel zin had om er nog meer over te praten. Dus liet ik het maar voor wat het was. De hele reis lang zeiden we niets meer tegen elkaar. Ik heb mijn moeder nooit gekend. En papa praat er nooit over. Als ik hem een vraag stel over mama, gaat hij er nooit op in. Ik weet niet of ze dood is, of ze nog leeft? Ik weet helemaal niets over haar. Behalve haar naam. Isobel. Maar meer wilt mijn vader niet zeggen. Het was ondertussen al donker buiten en mijn ogen gingen het ook niet lang meer volhouden om open te blijven. ‘Hoe lang nog?’ dit was de eerste vraag die ik stelde na ons –kort- gesprek over mama. ‘Nog zo’n 5 minuutjes en dan zijn we er.’ Die 5 minuutjes waren snel voorbij gegaan en al gauw zag ik het bord: ‘Welcome to Mystic Falls’.