32. Keep your friends close, and your enemies closer

Op het zelfde moment in de tombe.

Alex pov.
Voorzichtig loop ik richting de ingang en net iets erbuiten blijf ik staan. `Katherine?´ Roep ik voorzichtig. Mijn stem weerkaatst op de koude muren om me heen. Deze plek geeft me de rillingen en het is me nog steeds een vraag hoe ze haar hier in hebben gekregen.
Ik wil net opnieuw roepen als ik een gestalte vanuit het duister dichterbij zie schuifelen.
Een straaltje licht valt in haar gezicht. Ze ziet er vreselijk uit en ik doe mijn uiterste best om mijn gezicht in de plooi te houden.
`Alex?´ Vraagt ze. Haar stem klinkt rauw en schor. Ik knik. `Vertel me alsjeblieft dat je goed nieuws hebt. Of in ieder geval iets te eten.´ Voegt ze er aan toe.
Ik haal een spa-flesje uit mijn zak. En schudt het heen en weer. De donkerrode vloeistof klotst tegen de dop.
Haar ogen worden groot en uit instinct wil ze naar buiten stormen, zonder succes. `Geef hier.´ Beveelt ze.
Ik leg het flesje op de grond en rol het naar haar toe. Gulzig drinkt ze het flesje leeg.
`Dankje.´ Zegt ze dan, haar stem klinkt gelijk al veel helderder. `En dan nu het belangrijke nieuws dat je me hebt te vertellen. Waar is ze?´
Ik schuif met mijn voet over de vloer. `Sorry, ik...´
Haar gezicht verstrakt. `Best, probeer het maar eens uit te leggen.´ Ik kijk schuld bewust naar de grond. `Of moet ik nog eens uitleggen waarom het zo belangrijk is dat zij overlijdt?´
Ik doe niets, geen beweging, geen geluid. Ik heb gezien wat ze kan doen als ze boos is. Ook al zit ze in de tombe, ik ben er zeker van dat ze ooit een weg eruit zal vinden. Dan wil je niet aan haar slechte kant staan, als ze al een goede heeft. Keep your friends close, and your enemies closer, dat moet ik gewoon goed onthouden.
`Oké, dan zal ik het nog eens uit leggen.´ Begint Katherine. `Jaren geleden heb ik haar vader vermoord, nog voor zij was geboren. Ik was er van overtuigd dat ik zo een voorspelling had voorkomen. Helaas, de moeder van dat kind was al zwanger en dat heeft dus niets uitgemaakt, maar dat wist ik niet, in die tijd.´
Ik herinner me het verhaal, maar ze was er altijd erg vaag over. Katherine gaf nooit redenen. Het enige wat ik wist was dat ze mij nodig had. En om de een of andere reden was ik nog waardevoller, omdat mijn achternaam Salvatore was. Ze had me verteld dat er een voorspelling was, maar ik heb nog steeds geen idee wat dat inhoud.
`En dan was er nog dat vervelende broertje.´ Ik zie hoe haar bloed al bijna begint te koken bij het uitspreken van zijn naam. `Evan.´ Dan grinnikt ze even. `Die arme stumper heeft mij nooit herkent.´ Ze draait zich naar mij. `Als je jouw vader vermoord ziet worden door een bloeddorstig monster, onthoud je haar gezicht toch wel?´
Dan verzamel ik alle moed die het nodig heeft om het te vragen.
`Wat is de voorspelling?´ Vraag ik bijna onverstaanbaar.
Katherine snuift. `Dat is niet van belang voor jou. Zorg gewoon dat ze hier komt.´
`Maar ik ga geen onschuldig meisje vermoorden of ontvoeren, zonder goede reden.´
Katherine rolt met haar ogen. `Vertel me alsjeblieft niet dat je gevoelens voor haar krijgt. Ik heb je geleerd hoe het moet, gewoon de knop omzetten. Trouwens, als je een reden wilt om haar te ontvoeren dan is dat om jouw leven te behouden... Goed genoeg?´ Ik knik vlug. `Denk niet dat ik jou niets kan maken omdat ik hier vastzit. Dreigt ze nog iets meer.´
Ik slik. `Ik zal het regelen.´ Zeg ik zacht.
`Wanneer?´ Dringt ze aan.
`First thing tomorrow.´
Een voldane glimlach verschijnt op haar gezicht. `Mooi.´