Ninth.

@ Marilyn
Ik bleef een paar tellen staan en keek toe hoe Luanh - of wie ze ook was - snikkend tegen een boom zat en haar hand om haar enkel gedrukt hield. Een druppeltje bloed sijpelde tussen haar vingers door.
Ik deed een klein stapje naar voren en aarzelde.
"Luanh?"
Ze keek op. Ze zag er moe en gehavend uit. Ze had schrammen op haar gezicht en donkere wallen onder haar ogen. Langzaam knikte ze.
"Jij bent -"
Luanh schudde nu zachtjes haar hoofd en gebaarde dat ik stil moest zijn. Ze haalde diep adem en vermande zich.
"Sst, het moet geheim blijven. Niemand, maar dan ook echt níemand mag weten dat ik terug op het land ben."
Ik staarde haar verbijsterd aan. Wat bedoelde ze daarmee? Was ze niet op het land geweest, dan?
"Waar ben je al die tijd geweest?"
Weer schudde Luanh haar hoofd. "Dat kan ik je niet vertellen. Marilyn, je moet me beloven - en dat moet écht - dat je aan niemand, maar dan ook echt níemand zult vertellen dat ik terug ben. Echt niet, beloof me dat, alsjeblieft."
Ik knikte maar wat. Ik begreep niets van haar. Waar was ze in hemelsnaam al die tijd geweest, dat het zó geheim moest blijven?
"Maar jij bent dus echt mijn tweelingzus?"
"Ik weet dat het moeilijk te geloven is, maar..."
"Jij bent Luanh, die tien jaar geleden op het strand verdween?"
"Dat ben ik, ja."
Ik schudde mijn hoofd. "Dat kan niet. Ze hebben overal op de wereld foto's van je laten zien. Je moet toch érgens herkend zijn? Je hebt je toch niet als vierjarig kind helemaal alleen gered?"
"Ik ben ergens geweest waar de media van hier niet kunnen komen. En zelfs al was ik daar wel op tv geweest, dan nog was ik daar veilig geweest. Toen nog wel..."
Ze zuchtte diep en staarde voor zich uit.
Hoe bizar kon iets zijn? Ze was toch niet serieus van mening dat ik haar maar moest geloven?
"Je gelooft me niet, hè?" Luanh keek me recht in mijn ogen en ik had het gevoel dat ze dwars door me heen kon kijken.
"Nee - nouja, weet je hoe bizar dit allemaal klinkt?"
Luanh zuchtte. "Ik weet het. Het is voor mij ook bizar. Ik heb tien jaar lang gelukkig geleefd, maar omdat één of andere hoge pief zijn eigen eer wilde redden werd ik aan mijn lot overgelaten."
Ik staarde haar aan. Ik begreep er helemaal niets van, maar dit leek me niet het goede moment om vragen te stellen. Ik kreeg toch alleen maar vage, nietszeggende antwoorden.
Launh haalde voorzichtig haar hand van haar enkel en een bloederige, rode snee werd zichtbaar. Ook haar hand zat onder het bloed. Ze gebaarde ernaar en vroeg: "Kun je me helpen?"
Ik knikte en stond op. "Laat me even naar huis gaan, dan haal ik een verband - je kunt meekomen, als je wilt? Het is immers ook jouw huis."
Luanh schudde mistroostig haar hoofd. "Je ouders zouden flippen, de hele wereld zou te weten komen dat ik op mysterieuze wijze teruggekomen was en ze zouden me in een gesticht stoppen omdat ze dachten dat ik gek geworden was, aangezien ik ze niet kan vertellen waar ik al die tijd geweest ben."
Ik knikte. "Oké, blijf hier. Ik ben zo snel mogelijk terug."

Lang genoeg?
Kudo, reactie? (: