13* At Home

Na een lange wandeling naar huis stoond ik stil voor ons kleine huis. Eenmaal voor de deur zocht ik mijn zakken af naar desleutel. Na een hele tijd zoeken had ik hem eindelijk gevonden en liep ik zo snel mogelijk naar binnen. Ik trok mijn jas uit en hing hem op de houten kapstok, daarna schopte ik mijn Allstars -die helemaal smerig waren door het wandelen- uit en trok als vervanging mijn sloffen aan. Toen ik de keuken in liep bedacht ik me opeens dat ik na het ontbijt niks meer had gegeten. Ik keek in de kastjes en de koelkast en had uiteindelijk alles bij elkaar gevonden om spagettie te maken. Ik deed alles op automatische piloot want ik was druk aan het nadenken over alles wat ik vandaag had ontdekt. Ik schrok op uit mijn gedachte doordat iemand de deur opende. Jared en Paul dacht ik bij mezelf en -natuurlijk- kreeg ik gelijk. 'Heey Al, maak je spagetti?' vroeg Paul. 'Ja, dat zie je toch?' zei ik grinnikend. 'Mogen wij ook wat?' 'Hebben jullie niks gehad bij Emily?' vroeg ik een beetje spottend. Die twee gekken konden eten! 'Nou Paul, volgens mij mogen we mee eten. Pak jij de borden en het bestek? Dan pak ik de bekers en de cola.' zei Jared terwijl hij deed of hij me niet had gehoord. Toen we aan tafel zaten schepten ze gelijk hun eten op. 'Het lijkt wel of jullie hier wonen.' mompelde ik in mezelf. 'Over wonen gesproken.' zei Paul die zijn bestek weer neerlegde. 'Ja, wat zei Billy?' vroeg Jared. 'Ik denk dat hij het nog niet echt besefte,' zei ik twijfelend 'maar hij wilde me leren kennen en ik mocht daar komen wonen.' 'Dan woon je zelfs nog dichter bij ons dan nu.' zei Paul vrolijk. 'Ja, ik denk dat ik morgen ga inpakken zodat mijn moeder zo snel mogelijk weg kan.' zei ik en ik klonk gedeprimeerd als ik aan mijn moeder dacht. 'Gaat het zo slecht?' vroeg Jared en ik kon alleen knikken. 'Zullen wij morgen langskomen om je te helpen met inpakken?' 'Nee hoeft niet, jullie hebben je plicht de laatste tijd al een beetje verwaarloosd voor mij en trouwens, jij moet naar Kim.' zei ik knipogend. En Paul en Jared lachten. 'Zal ik Jake dan sturen? Hij hoeft morgen niet wacht te lopen.' Daar dacht ik even over na, ik kon wel wat hulp gebruiken en dan kon ik hem gelijk beter leren kennen, misschien zou ik zelfs de moed vinden om te vertellen dat hij mijn half-broer is. 'Ja, doe dat maar.' zei ik bedenkelijk. 's Avonds keken Jared en Paul TV terwijl ik in onze serre -waarschijnlijk voor het laatst- onze tuin in het maanlicht tekende. Ik viel op de stoel in slaap en voelde als laatste dat ik werd opgetild en op een zachte ondergrond weer werd neergelegd.

Raecties? Groene knop?