Chapter 10: Apology

Ik werd de volgende ochtend veel vrolijker wakker dan normaal. Ik kleedde me aan en ging naar de grote zaal. Toen ik de deur opende staarde iedereen me aan en ze begonnen te fluisteren. Ik rolde met m'n ogen en liep regelrecht op de tafel van Zwadderich af. Iedereen staarde en de Zwadderaars keken me woedend aan, maar ik moest m'n excuses aanbieden aan Draco. Ik tikte op zijn schouder en hij draaide zich woedend om. "Wat moet je?" vroeg hij bot. "Ik kom even zeggen dat het me spijt. Wat ik deed ging te ver, veel te ver. Ik verloor even de controle. Sorry." zei ik. Zijn blik verzacht en ik dacht een glimlach te zien. Ik twijfelde nog even, maar gaf hem toen een knuffel. Ik hield van knuffelen. Hij keek me raar aan, maar glimlachte toen. En wauw, wat was zijn glimlach sexy. "Het is al goed hoor." zei hij nu met een veel lievere stem en hij gaf me een knipoog. Ik liet hem los, zei doei en liep naar de tafel van de Griffoendors en ging naast Ginny zitten. "Goed van je" zei ze toen ik naast haar ging zitten. "Ja...." zei ik afwezig. Draco Malfidus was hot. Gemeen, maar hot. Ik wierp tijdens het eten een blik op Perkamentus en die knikte op een manier van; goed gehandeld. Ik glimlachte naar hem. De meeste andere Griffoendors hadden niet dezelfde reactie als Ginny. Ze waren zwaar beledigd dat ik m'n excuses had aangeboden, want ze vonden het z'n verdiende loon. Daar was ik het niet mee eens, niemand verdiende het om zoveel pijn te lijden. Ook Ron was niet zo blij met me. "Je hebt hem aangeraakt. Je hebt hem geknuffeld!" het kwam er vol walging uit en ik schoot in de lach. "Jeetje Ron, als je jaloers bent moet je het zeggen hoor. Ik heb knuffels in overvloed." grapte ik en hij keek me schaapachtig aan. Ik snapte het wel, van de ene op de andere dag was ik een totaal ander mens geworden. Ik voelde me gelukkiger. Mijn geheim was niet meer zo geheim en de leraren zouden mij en mijn geheim beschermen. Tijdens het eten wierp ik af en toe een steelse blik op Draco. Dammit Manitha, dacht ik bij mezelf. Ik mocht niet verliefd worden op de zoon van een dooddoener. Want dat was hij, de zoon van een dooddoener. En dooddoeners waren gevaarlijk, zeker voor mij. "JOEHOE! Manitha!" Harry zat met zijn hand voor m'n gezicht te zwaaien en ik schrok op. "Jeetje, wat was jij van de wereld zeg." grinnikte hij en ik lachte schaapachtig. "Oeps." fluisterde ik. Ze schoten alle drie in de lach en na een tijdje haakte ik in. Wat was dit een perfecte dag!