Appeltje

Er was eens een appeltje, haar naam was Appeltje. Zo rood als een brandweerauto.
Ze ging meedoen aan een Missverkiezing. Daar zat ze dan, in de stoel. Met een handdoek zorgde een streng kijkende peer ervoor dat ze prachtig ging glimmen. Er was veel stress. Appels waren uit hun jurk gescheurd, make-up was uitgelopen... verzin het allemaal maar. Maar Appeltje was de enige die rustig bleef, zij wist dat stress geen nut had. Zij zat daar rustig in die stoel, en begon steeds meer te glimmen. Daarna trok ze rustig haar jurk aan en werd mooi opgemaakt. 'Schiet op wil je!' een geïrriteerde kers duwde Appeltje het podium op. Appeltje zette haar mooiste glimlach op en liep heen en weer. Daarna ging ze het podium weer af. De keer daarna dat ik op het podium te zien was moest ik iets over mezelf vertellen:
"Ik was ooit een tevreden appel, hangend aan een boom. Toen werd ik geplukt door een wrede heks. Ze bood me aan, bij een mooi huisje nadat ze wat in me had gespoten. Het meisje nam een hap van me en gooide me op de grond. Toen ben ik door derest van de mand appels, die wisten te ontsnappen, naar het ziekenhuis gebracht. Hiermee wil ik zeggen dat je niet perfect hoeft te zijn. Je moet lol hebben om aan zo'n wedstrijd als deze mee te doen. Of er ooit een hap uit je is genomen of niet."
Het publiek was even stil en daarna barstte er een oorverdovend applaus los. Appeltje liet een traan rollen en ging gauw het podium af.

DE UITREIKING
'Ik ga nu de winnares van deze miss-verkiezing bekendmaken...' zegt de presentatrice terwijl ze een goudkleurig envelopje opent. 'De winnares is...' Op dat moment komt een oud vrouwtje het podium op stormen. Ze heeft een wrat op haar neus, en draagt een zwart gewaad. Voor ik het doorheb heeft de vrouw me beetgepakt en rent de zaal uit, naar buiten. Als ik had geweten wat er dan was gebeurd, was ik zeker weggerent.