11*

Na een paar minuten kwam Jacob het bos al uitgerend. 'Hé, waar is mijn vader?' Onze vader. 'Die zit gewoon binnen.' antwoordde ik op de een of andere manier vrolijk om hem weer te zien. Hij knikte en reikte me zijn hand toe om me t helpen met opstaan. Ik nam hem van harte aan en glimlachte naar Jacob. Jacob glimlachte terug. Toen ik stond hadden we beide niet de neiging om elkaars hand los te laten dus dat deden we niet. Hij trok me mee naar een klein, gebouwtje in dezelfde kleur als het huisje. Ik vermoedde dat het gebruikt werd als garage en ik kreeg gelijk. 'Is dit jouw auto?' vroeg ik toen ik de volkswagen zag staan. 'Nee, ik heb hem geleend van oude Quil, hij vind het niet erg als ik hem een tijdje leen.' Aan zijn gezicht te zien was hij heel erg trots dat iemand zoveel vertrouwen in hem had. 'Wie is oude Quil?' De opa van een van mijn beste vrienden.' 'Aha.' antwoordde ik droogjes, dat was te ingewikkelde informatie voor mijn al-zo-volle hoofd. We lieten elkaars handen los en stapte in de auto. 'Waar zal ik je heen brengen?' 'Doe maar naar het ziekenhuis in het Mekkah reservaat.' 'Waarom naar het ziekenhuis?' vroeg hij verbaasd. 'Mijn moeder ligt daar.' En opeens werden mijn ineengevouwen handen heel interresant. 'Wat is er dan?' vroeg hij opeens bezorgd. 'Ze heeft huidkanker.' was mijn enige antwoord en ik voelde alweer tranen opkomen. Hij sloeg een arm om mijn schouder en trok me zachtjes tegen zich aan. Na een aantal minuten stopten we bij het ziekenhuis, ik glimlachte nog een keer zwak naar Jacob en stapte toen uit, op naar de plek die ik zo vreselijk haat.