Een nieuwe kans

"Sara kom je we gaan" hoort Sara haar moeder roepen.Ze staat voor het raam. Waarschijnlijk voor de laatste keer.De laatste keer dat ze die bergen daar verder op ziet.
Ze kon vroeger uren door het raam kijken. Ze hield van de mooie natuur. Soms tekende ze het na. Ze kon niet zo goed tekenen maar ze had toch niks anders te doen. Nu ze er over nadacht heeft ze nooit echt een vriendin gehad. Niemand die ze echt kon vertrouwen. "Sara kom nou" hoort ze haar moeder opnieuw roepen. Ze pakt haar tas en werpt nog een snelle blik door haar kamer. Er is hier zo veel gebeurt. Op haar nieuwe school kan ze opnieuw beginnen en wel vriendinnen maken. Gewoon een nieuwe start . Ze rent naar beneden waar haar moeder ongeduldig staat te wachten. Haar vader kijkt televisie. Ze had nooit verwacht dat ze uit elkaar zouden gaan. Ze ziet dat haar vader het moeilijk heeft maar durft niks te zeggen. Ik kom zo zegt ze tegen haar moeder. Die verdwijnt door de voordeur . Zachtjes loopt ze naar haar vader. Hij staat ongemakkelijk op. En dan begint hij voor het eerst te huilen. Dit had ze nooit verwacht. Ze heeft haar vader nog nooit zien huilen. Hij geeft haar een laatste knuffel en fluistert "ik zal je missen". Ik jou ook fluistert ze terug. Voor de laatste keer doet ze de voordeur achter zich dicht.