Twenty-nine

"Auw!" gil ik, en ik sla met mijn handen om me heen. Iemand raakt me aan, en probeert iets te doen. Langzaam probeer ik mijn ogen te openen maar ik zie alleen fel licht, dus doe ik ze meteen weer stijf dicht. "Oh nee, gaat het wel goed met haar!" hoor ik iemand zeggen. Ik herken de stem niet. "Ze heeft een zware hersenschudding. Het is niet héél ernstig, alleen moeten we het goed behandelen." hoor ik een man terug zeggen. Paniekerig denk ik na wat er is gebeurt, maar ik kan me niks herrineren. Ik probeer nog harder na te denken, maar een pijnscheut flitst door mijn hoofd dus stop ik met nadenken. "Rustig maar, probeer niet na te denken en ga maar slapen. Het komt allemaal goed." Een warme hand raakt de mijne aan en het geeft me een geruststellend gevoel. "Hoelang duurt het voor ze weer alles weet enzo?" fluistert een vrouw. Ineens schiet het me tebinnen wie het is. "Mama.." fluister ik schor. "Liefje.." Ze geeft me een kus. "Het duurt misschien een weekje. Dan weet ze waarschijnlijk alles gewoon weer." Een deur klapt dicht en ik grijp naar mijn hoofd. Ik schrik, wat zit er op mijn hoofd? "Ohh, niet schrikken, er zit verband om je hoofd. Het is beter als je er vanaf blijft." Iemand haalt mijn hand weg bij mijn hoofd. Waar ben ik?