10* Just say you

Het bleef 10 minuten lang stil, ik staarde naar het raam waardoor licht naarbinnen viel. Hoe lang zal het nog duren? Zal hij me wegsturen? Zou het het Jacob vertellen? 'Waarom wist ik dit niet?' fluisterde hij toen vragend. En op de een of andere manier kreeg ik medelijden met hem. 'Ze wilde u niet meer lastigvallen, ze dacht dat u haar niet meer wilde spreken.' 'Zeg maar jij, daar heb je nu genoeg reden voor,' zei hij afwezig. Ik had hem veel stof tot nadenken gegeven dus ik wachtte rustig af en ik nam al zijn bewegingen in me op. Na weer een paar minuten stilte vroeg hij weer wat: 'Waarom zijn jullie niet eerder gekomen.' Shit. Wat moest ik nu zeggen? "Zou ik hier misschien komen wonen?" Dat kan ik toch niet vragen? Hij kent me pas net. 'Omdat mijn moeder over twee weken gaat verhuizen.' In tegenstelling tot mij hoorde hij wel gelijk de 'ik' in deze zin. 'Waarom gaat ze verhuizen? En waar ga jij dan heen?' 'Mama gaat naar Miami omdat ze huidkanker heeft.' Dat was een schok voor hem. 'En waar ga jij heen?' vroeg hij met een brok in zijn keel. Jammer, ik dacht dat hij niet doorhad dat ik zijn 2de vraag niet had beantwoord. 'Weet ik niet, ik mocht alleen hier blijven als ik bij u kon blijven, anders moet ik de plek verlaten.' Als ik alleen maak denk aan het verlaten van deze plek kreeg ik al tranen in mijn ogen en blijkbaar zag Billy dat want hij boog naar voren en veegde de traan met zijn duim weg. 'Ik wil dat je hier blijft, ik wil mijn dochter leren kennen.' Ik glimlachte terwijl ik weer tranen in mijn ogen kreeg maar dit keer waren ze van vreugde. Toen keek ik naar de klok. 'Ik moet gaan, het bezoekuur begint zo.' 'Oké.' zei hij met tegenzin, en alleen door zijn toon werd ik helemaal warm vanbinnen. Ik had mijn vader terug gevonden. Komen jullie me halen? X A smde ik naar Jared. Wij moeten gaan wachtlopen, Jake brengt je wel naar het ziekenhuis. X J Ik zij Billy gedag en liep de veranda op, daar ging ik op een stoel zitten wachten tot Jacob me kwam halen.