20

Scarlett Drews

Langzaam werd ik wakker, ik opende mijn ogen en fel licht drong mijn ogen binnen. Ik kneep mijn ogen samen en keek even om me heen, waar was ik? O ja, nog steeds het ziekenhuis. Ik duwde me iets overeind, mijn hoofd bonkte nog steeds, maar niet zo erg meer als gisteren. Ik voelde opnieuw, net zoals gister avond, een warme hand op mijn arm. Maar dit keer lag hij niet zo stil als de vorige keer, ik wou net opzij kijken toen ik een warme, zachte stem hoorde. "Hello, how are you today?" Hij praatte zacht, ik glimlachte even automatisch en draaide me iets opzij, ondertussen duwde ik me omhoog. "Great.." Mompelde ik, met een schorre stem. Ik hoorde Fernando's zachte gegrinnik, en direct sloeg mijn humeur weer om, waarom moest hij altijd lachen? "Fernando, hou op, je verpest mijn dag.." Siste ik zacht naar hem, de deur ging open en een vrouwtje in een verpleegsters uniform stapte mijn kamer binnen. "Dag miss Drews, hoe is het met u?" Ze wachtte echter niet op antwoord en liep direct naar me toe, ze voelde aan mijn hoofd en commandeerde dat ik met mijn ogen het lichtje moest volgen, wat ik, met tegen zin, deed. "Goed.." Mompelde ze en stopte het lampje weer in haar zak. "Het ziet er wel redelijk goed uit, ik verwacht dat je vanmiddag wel naar huis mag, maar natuurlijk zul je veel moeten rusten en.." De laatste woorden hoorde ik niet meer, rusten? Ik ging verdomme op vakantie! De moed zonk me in de schoenen, een scherpe gedachten kwam opspelen, dit wat allemaal, ik herhaal allemaal Fernando's schuld. Woedend staarde ik hem aan, hij keek zelf met een treurige blik voor zich uit, toen zijn ogen de mijne vonden zag ik verschillende emotie's; teleurstelling, bezorgdheid, spijt, maar ook een lievelijke blik. Zijn ogen deden me smelten, maar ik hield me koel, wat natuurlijk wel enige moeite kostte. "Nou Scarlett.." Haalde de verpleegster me weer uit mijn gedachten, ze stak haar hand uit en glimlachte, ik glimlachte vermoeid terug en schudde haar hand. "Het beste, en ik hoop dat je snel weer de oude bent.." Ik grinnikte eventjes, droog zinnetje, de 'oude' bent? Pff.. Ik glimlachte dus alleen maar en ik keek weg toen de verpleegster, Fernando een hand gaf. Toen ik me terug draaide zag ik nog net hoe hij een blik op haar decolleté wierp. Ik fronste even en duwde het hekje omlaag, zodat ik uit bed kom. Fernando was even in gedachten, maar toen hij merkte dat ik wou opstaan schoot hij me te hulp. "Hou op.." Mompelde ik en sloeg zo goed als het kon zijn handen weg. Ik hoorde hoe hij zuchtte en zich weer, waarschijnlijk verslagen, op zijn stoel liet vallen. Zijn blik brandde op mijn rug, eigenlijk was hij wel heel lief voor mij, eigenlijk was hij te goed voor mij, waarom was hij hier nog? Ik deed toch alleen maar onaardig? Hij moest wel echt iets voor me...voelen? Ik draaide me abrupt om en staarde Fernando in gedachten verzonken aan, hij bleef mij, al die tijd, ook gewoon aankijken. Langzaam stond hij op en liep, met zijn armen langs zijn lichaam naar me toe. "Scarlett, ik heb 1 vraag...waarom haat je me?" Zei zijn zachte stem. Het leek alsof ik een opdonder kreeg, haten? Ik hem haten? Een zenuwachtige giechel schoot uit mijn mond en snel sloeg ik hem voor mijn mond. "Waarom Scarlett? Geef gewoon antwoord...." Twijfelend keek ik hem aan, hoe hij daar stond, hij leek écht gekwetst. "Ik...haat je niet Fernando.." Zei ik toen zacht en ik had mijn blik naar de grond geworpen, héél voorzichtig keek ik vanonder mijn wimpers, hem aan. Een brede glimlach sierde zijn gezicht, het stond hem prachtig, zo'n mooie glimlach had ik nog nooit gezien.

Reactie, kudo, abooo??