003 Paranormal Activity

“The Book of Pierce” stond er sierlijk geschreven. Ik opende het boek en bladerde door de pagina’s. Het was over een familiegeschiedenis. Het was net of ik opgezogen werd door de woorden. “… missing a family member” “…murder with no murderer”. Diep in het boek zat een klein boekje, het was een dagboek. Ik bladerde erdoor en plots viel er iets uit. Ik raapte het op en zag een prachtig meisje op de voorkant staan, met daaronder in sierlijke letters “Katherine Pierce”. Ik vroeg me af hoe oud ze zou zijn, 17? Ik zocht in het boek naar iets over haar, en het meeste ging over haar. Een getallenteerd meisje, edele prinses, mannenverslinder, alle soorten complimentjes op 2 pagina’s. Maar de bladzijde erna stond een superoud krantenartikel, met als titel ‘The one and only Pierce is gone’ met daaronder een foto van der. Ik had me zo verdiept in het boek dat ik niet doorhad dat iedereen al weg was om te eten. Ik legde het boek neer en liep richting de keuken waar alle jongens zaten. Ik ging aan tafel zitten maar ik had geen behoefte aan eten, ik dacht aan dat meisje. Ze zal wel veel betekent hebben voor die familie. Ik kon geen hap door men keel krijgen dus ik stond weer op en liep terug naar de eetkamer die nu helemaal omgetoverd was tot hoofdkwartier. Ik ging terug zitten waar ik zat en begon te lezen.
“15 July 1887
Katherine Pierce, het geliefde meisje van het hele dorp is dood. De doodoorzaak is onbekend maar ze blijven zoeken. Katherine was gevonden in haar kamer, terwijl ze aan het lezen was, maar ze was niet aan het lezen. Ze was dood. We zullen haar missen, haar zelfopoffering voor iedereen. Waar zullen we ooit nog zo’n dame vinden? Nergens dus. Haar ouders en kleine broertje zijn van streek en bevelen de sherrifs om de moordenaar te vinden. Maar ze doen al alles wat ze kunnen, misschien zal de moordenaar nooit gevonden worden….”
Ik keek op een volgend artikel van 10 jaar later.
“15 July 1897
Het geliefde meisje zijn we nog altijd niet vergeten. Onze eigenste Katherine Pierce, steun en toeverlaat. Ze was moedig, en had lef om iemand tegen te spreken. Vandaag zal er een ceremonie plaats vinden, om haar te herdenken. Het is misschien wel 10 jaar geleden maar iedereen treurt er nog om. Zeker nu de moordenaar, na 10 jaar, nog altijd niet gevonden is en nog altijd op vrije voeten rondloopt. Zelfs de doodsoorzaak is nog niet gevonden. Maar iedereen onthoud de wijze woorden van het jonge meisje ‘Geef de hoop niet op’….”
Ik bladerde verder en kwam weer een artikel tegen.
“9 August 1905
Vandaag heeft het broertje van Katherine zelfmoord gepleegd, hij werd paranoide. Hij zal eerbiedig worden begraven naast zijn grote zus. De laatste twee jaren was er al iets vreemds aan de hand in het Pierce Mansion. Lukas, Katherine’s broertje, was al naar een psychiater geweest, maar de familie werd er niet slimmer van. Hij vertelde o.a dat hij Katherine soms zag rondzwerven in de tuin ’s nachts zoals ze vroeger graag deed. Maar meestal was de tuin leeg, maar vlak voor hij zelfmoord pleegde, zei hij tegen zijn ouders dat hij haar had gezien in de schommelstoel waarin ze vermoord werd teruggevonden….”
Meer hoefde ik niet te lezen, het leid allemaal terug naar haar. Zal ik dit voor me houden of het ze vertellen? Nee, dit hou ik nog even voor mezelf. Maar ik slaap wel in de kamer met die schommelstoel. Ik schrok op van Seth die vrolijk naast me kwam zitten.
‘En? Al iets gevonden?’
‘Euh nee nog niet’ ik deed het boek dicht en hield het wat achter me, ik zal dat dagboek nog eens lezen. We begonnen meer te onderzoeken en vonden niet veel, maar ik had natuurlijk wel al wat, al heel wat. Elk boek of artikel die ik vast had had te maken met dat meisje Katherine. Dat is denk ik Kathy en ik denk dat Lucas haar doet denken aan haar kleine broertje Lukas. Ik hield alles dat met haar te maken had achterwege, misschien zijn mijn theorieën verkeerd. Mettertijd werd het avond, we installeerden alles in alle kamers. We zetten een cam in de kamer waar de schommelstoel staat. We volgden alles op een scherm. We deden alle lichten uit en we konden beginnen. Eerst gingen Carlisle en Edward kijken met de hittesensor. We konden alles volgen en horen via het scherm. Ze begonnen met een dingetje in de kamer te wandelen.
‘Het is hier ijskoud maar toch, op de sensor is het hier warm’ zei Carlisle. Vreemd, dacht ik. Ze bleven er nog vijf minuten en kwamen dan terug.
‘Het is echt vreemd, het is daar echt koud maar op de sensor is het warm’ vertelde Edward die de kamer in kwam. Emily en Kim gingen naar boven en installeerden samen met Jasper EM-meter. Ze zetten hem net naast de schommelstoel. Zo’n EM-meter kon iets paranormaals aangeven door een alarm te laten afgaan. Jasper kwam terug en de meiden gingen gewoon op het bed zitten.
‘Ben je hier? Is er hier überhaupt wel iemand?’ vroeg Emily na een tijdje. Na 5 seconden werd er teruggereageerd..

Reactiess?? <3