Eighth.

@ Sabion
Ik keek mijn zoon hoofdschuddend na. Hij was veel te gehecht aan die meid. Maar ze hoorde hier niet. De zee was gemaakt voor de meermensen, niet voor mensen die op de verkeerde tijd op de verkeerde plek terechtkwamen.
Ze was hier tien jaar lang geweest. We konden haar niet als klein kind van vier jaar oud terug op het land zetten. Ze was te klein om zo'n groot Geheim te kunnen bewaren. Maar nu was ze oud genoeg en moest ze de harde waarheid weten: Luanh hoorde op het land.
Ik had haar ook niet kwijt gewild. Ze was een ontzettend leuke meid, ze vond het niet erg om te werken en was altijd aardig. Roméon was niet voor niets verliefd op haar geworden. Maar als heerser van de onderzeese wereld kon ik me niet laten beïnvloeden door mijn gevoelens, dat was tegen de regels. Mijn familie regeerde al vierentachtig generaties lang, en in die tijd waren er drie mensen Luanh voor geweest. Allemaal waren ze weggestuurd, terug naar het land, waar ze thuishoorden. Ik kon Luanh dan niet laten blijven, hoe aardig ze ook was.
Het idee dat Luanh nu moederziel alleen over het land zwierf verscheurde mijn hart. Het lijkt wel alsof ik een hart van steen heb, maar dat krijg je vanzelf als je heerser bent over alle zeeën die er op de wereld maar te vinden zijn.

Kudo, reactie?
De Kudo-Knop gaat binnenkort weer handtekeningen uitdelen.