3* 5 Years Of Friendship

Na twee uur op mijn bed naar het plafond te staren, hoorde ik opeens mijn smstoon. Gotver, waar heb ik dat ding neergelegd? ik gooide mijn hele kamer overhoop en kwam er toen achter dat hij gewoon in mijn spijkerbroek zat. Toen ik op het scherm keek, fleurde ik helemaal op.
Heey Alli, kunnen we even langskomen? X P&J Ik glimlachte en smsde terug. Tuurlijk, leuk. X A Ik wachtte af en binnen een half uur ging de deurbel. 'Kom maar binnen!' schreeuwde ik naar beneden, ze wisten toch wel waar de sleutel ligt. Ze kwamen lachend en struikelend over elkaar binnen, tot ze mijn -alweer een beetje betrokken- gezicht zagen. 'Wat is er?' Hoe gaat het met je moeder?' vroegen ze tegelijk. 'Met mijn moeder gaat het niet slechter of beter dan gister.' stelde ik Jared gerust. 'Maar wat is er dan? Moet je vandaag niet juist vrolijk zijn?' vroeg Paul. 'Wat is er dan vandaag?' vroeg ik verward. Het was 5 juli, niks bijzonders, toch? Ze keken me beide nep beledigd aan. 'Nou Paul, misschien kunnen we beter gaan.' zei Jared en Paul knikte in stemmend. Ze liepen de deur uit en sloegen hem heel hard dicht. 3, 2, 1 telde ik in mijn hoofd af en toen kwamen ze weer naar binnen en ik keek ze grinikend aan, ze waren echt enorme dramaqueens. 'Vandaag, mijn liefste Allison, is ons 5 jarig jubileum,' zei Jared deftig. En toen wist ik het weer, het was precies 5 jaar geleden dat we elkaar in het bos waren tegengekomen en sindsdien spreek ik ze iedere dag. 'Groepsknuffel!' gilde ik vrolijk, en ze kwamen dramatisch op me afgelopen. Na 5 minuten waren we pas uitgeknuffeld, nou ja, ik knuffelde en zij deden een beetje mee om me gelukkig te maken. 'We hebben nog een kadootje.' zeiden ze blij. 'Maar ik heb niks voor jullie.' zei ik verdrietig, hoe kon ik deze dag nou vergeten? 'Maakt niet uit, we vergeven je.' zei Paul en hij gaf me een knipoog. Jared haalde een klein doosje uit zijn zak een gaf het aan me, ik pakte het zo snel mogelijk uit, ik opende het en haalde er uit... een prachtige armband. Aan de bedelarmband hingen 3 lettertjes, een J, een P en een A. Toen ik weer naar ze keek zag ik dat zij precies dezelfde om hun pols hadden. Ik omhelsde ze opnieuw maar nu met tranen in mijn ogen. 'Bedankt.' snikte ik. 'Graag gedaan.' zeiden ze tegelijk en aan hun stem te horen moesten zij ook even een traantje wegpinken.