(3) Lunchtime

Toen ze weg waren aarzelde Anna niet.
“Charlotte!”, riep ze streng. Charlotte kwam gehoorzaam naar haar toe.
“Jij kan je redelijk goed beheersen, niet?”, vroeg Anna haar.
“Ja”, knikte Charlotte.
“Kan jij je ook beheersen in die zin dat je een andere vampier laat eten en eerlijk deelt als jullie voedsel krijgen?”
“Ja, als hij met mij deelt.”
“Jasper en Peter zijn voedsel gaan halen. Dat zorgt hier altijd voor gevechten. Denk je dat jij met Resa kan delen, zelfs als zij zich niet goed zou kunnen beheersen?”
“Ik denk van wel”, knikte Charlotte.
“Goed dan. Resa, Charlotte, meekomen. Jij kent de weg, Charlotte, ga maar voor.” Anna dwong Resa achter haar aan te lopen, en volgde daarna zelf.
“Wat gaat er gebeuren?”, vroeg Resa doodsbang.
“Jasper en Peter komen zodadelijk met eten terug”, legde Anna uit. “Maar je hebt die groep vechtersbazen gezien, die zouden ook om eten vechten en jullie niets gunnen. Ik moet zo veel mogelijk vampiers per twee afzonderen, zodat het eten wat eerlijker verdeeld wordt. Ik laat jullie twee daar hoe dan ook niet alleen, dan loop je het risico aangevallen te worden, dus zonder ik jullie eerst af. Charlotte is ook een vriendin van Jasper, zij zal je geen kwaad doen.” Resa knikte. “Doe zo dadelijk je best je wat te beheersen, Resa”, zei Anna, “hoe moeilijk dat ook is. Jij krijgt je deel en Charlotte het hare. Probeer om haar niet aan te vallen omdat je meer wil.”
“Waarom zou ik haar aanvallen?”, vroeg Resa verbaasd.
“Dat merk je wel, dat is nogal moeilijk uit te leggen. Het is zoiets als een zware verslaving, je zal op je eten afspringen”, legde Charlotte uit. Ze liep een donker, niet al te groot hok in. Resa aarzelde.
“Ga binnen, Resa”, zei Anna gebiedend. “Hier krijg je straks je eten.”
“Maar … Ik wordt niet graag opgesloten. Ik heb claustrofobie”, zei Resa bang.
“Het kan niet anders, Resa”, zei Anna vriendelijk. “Weet je wat, ik laat de deur nog even op een kier staan, tot jullie eten komt. Goed? En je bent niet alleen, Charlotte is bij je. Je hoeft niet bang te zijn.”
“Oké dan”, zei Resa met tegenzin, en liep het hok in. Anna zette de deur op een kier, maar zorgde dat die niet per ongeluk verder open kon. Ze liep terug naar de schuur en riep een aantal vampiers, twee per twee, om hen naar een hok te brengen. Uiteindelijk waren alle zes de hokken volzet, en waren er nog vijf vampiers in de schuur. Toen Anna net klaar was, kwam de jachtgroep terug.
“Alles in orde, Anna?”, vroeg Maria.
“Alle hokken zijn volzet”, knikte ze. “Er zijn nog vijf vampiers in de schuur, maar die zouden elkaar hoe dan ook uitmoorden als ze per twee in zo’n hok werden opgesloten.”
“Goed”, knikte Maria, en ze legde de mensen die ze droeg neer. De anderen volgden haar voorbeeld. “Nettie, Lucie, ga die vijf idioten maar voeren. Jasper, Peter en Anna voeren de anderen. Anna kan gaan jagen als iedereen gegeten heeft.” Iedereen knikte. Anna was de vampier met de meeste beheersing wat voedsel betrof, en kon zichzelf er toe dwingen anderen te laten eten voor ze zelf at. Maria vertrok, en Nettie en Lucie liepen met vijf mensen naar de schuur.