Leave!

Daar stond ik dan niet wetend wat en hoe? Ik weet niet hoelang dat het was. Misschien waren het minuten, misschien waren het uren en misschien wel dagen. Langzaam aan ging het steeds een beetje beter met haar. Ze kreeg wat kleur terug en haar hart begon weer aardig regelmatig te kloppen. Ik had besloten dat ik weg zou gaan als ze weer bijna gezond was, weer bijna wakker. Dan hoeft ze me niet nog eens te zien. Ik denk niet dat ze dat nog wil na wat ik heb veroorzaakt. Opeens gaat de deur open. ‘Jasper dat moet je niet doen. Ze houdt van je dat weet ik zeker.’ Ik draai me om en kijk Edward aan. ‘het is beter zo.’ Fluister ik terwijl ik weer naar Eden kijk. ‘nee dat is het niet.’ Zegt hij nu wat strenger. ‘wil je haar echt weer pijn doen. Haar nog meer verdriet doen dan je al heb gedaan. Je had moeten zien hoe ze voor je heeft gevochten, toen je onder invloed was. Ik kon de pijn in haar ogen zien daar hoefde ik niet eens voor naar haar gedachten te luisteren.’ ‘ze zal me zo zijn vergeten. Dan kan ze gelukkig worden met iemand anders. Een normaal gezond leven leiden.’ Zeg ik nogsteeds fluisterend. ‘ze wil geen gezond leven leiden zolang jij er niet in bent.’ ‘maakt niet uit. Daar komt ze wel overheen.’