OO2

De volgende ochtend word ik vroeg wakker. Sam is gisteren tot laat gebleven om mijn crisis op te lossen. Het was al bijna twaalf uur toen we eindelijk toch een redelijk fabulous plannetje op papier hadden. Niet dat ik onder dit hele New York avontuur uit ben gekomen, want níét gaan is geen optie. Ik ben gisteravond nog wel tien keer daddy's studeerkamer binnen gestormd met allerlei beloften, ideeën en smeekbedes om niet naar Amerika te hoeven, maar hij hield voet bij stuk. Hij legde geduldig uit dat hij hogere verwachtingen heeft van zijn oudste dochter. Dat het nu nog niet te laat is om mij wat discipline bij te brengen en dat ik hem later zal bedanken voor opportunity. Uit protest heb ik zijn duur uitziende brochures voor zijn neus in de prullenbak gesmeten. 'Ik ga niet een jaar lang naar zo'n saaie private school,'riep ik toen ik voor de laatste keer zijn kamer betrad. Na die opmerking ging er meteen een lampje branden en is Het Plan zich gaan vormen. Daddy heeft namelijk alleen maar gezegd dat ik mijn horizon moet verbreden en dat hij wil dat ik me op mijn toekomst ga richten, en dat is precies wat ik ga doen. Ik heb namelijk besloten dat ik actrice wil worden. Dat is natuurlijk niet helemaal uit de lucht komen vallen, het is al jaren een droom van me. Ik ben namelijk obsessed met alle Hollywood-blaadjes en ik kijk elk jaar trouw naar de Oscars -meer voor de prachtige gowns, dat geef ik toe-, maar ik heb mezelf in ieder geval een nieuw Doel gesteld waar daddy trots op kan zijn: is.ab.el.la worden(en dat alle topdesigners dan voor me in de rij staan om speciaal voor mij kleding te ontwerpen). Ik vind het heel It-girl-achtig en glamorous om naar een theaterschool te gaan en ik kan me niet voorstellen dat acteren nou zo moeilijk is. Bovendien ben ik toch al een natuurtalent. Mama's koosnaampje voor mij is drama queen en ik speel elk jaar een rolletje in de schoolmusical. Trouwens, ik houd in het dagelijks leven toch al altijd de schijn op en daar trapt ook iedereen in. Dus, mijn Toekomstplan ziet er als volgt uit: een jaar acteerlessen volgen, over twee jaar mijn eerste filmrol vertolken en over drie jaar in de Hollywood Hills wonen. Een fantastisch plan volgens mij, en een veel beter scenario dan een jaartje naar een private school.
Toch blijf ik vreselijk zenuwachtig over de verhuizing naar New York. Sam heeft mijn onzekerheden alsmaar onverschillig weggewuifd, dus ik heb me maar groot gehouden. Samantha begrijpt mijn twijfels nauwelijks. Ze zou zo in mijn plaats in het vliegtuig stappen en het avontuur met beide handen aangrijpen. Voor mij ligt dat anders.
Hoe ga ik het in New York overleven zonder Sam, Aylin, daddy en mam ?