77

Het was al elf uur geweest en ik sliep nog niet. Ik moest morgen het eerste uur beginnen. Ik zou kapot zijn als ik wakker werd, want ik wist zeker dat ik nog langer op zou blijven. De enigste reden dat ik wakker was, was omdat ik nog steeds niet zeker wist of Justin wou dat ik kwam op zijn verjaardag. Het klonk zielig, heel zielig. Alsof ik niet zonder Justin kon en als ik niet op zijn verjaardag mocht komen, zou ik doodgaan. Zo klonk het een beetje. Ik trok de dekens over mijn hoofd heen en sloot mijn ogen. Ik kreeg het onder de dekens ontzettend warm, dus ik sloeg ze weg. Ik ging rechtop zitten en staarde naar de muur tegenover mij. Tegen die muur stond mijn kledingkast. Op middelste kastdeur hing een spiegel. Ik bekeek mezelf in die spiegel. Het was donker in mijn kamer, maar ik kon mezelf nog best goed zien. Ik zag er moe uit. Ik was ook moe, heel erg moe. Ik besloot om Justin te gaan sms'en. Ik kon niet langer wakker blijven. Ik opende een nieuw sms'je. Het klonk nog zieliger als ik zou gaan sms'en: Mag ik naar je verjaardag komen? En dat klonk ook heel kinderachtig. Ik deed mijn mobiel weg. Ik wist niet wat ik zou moeten sms'en. Ik ging weer liggen en sloeg de dekens over mij heen. Ik probeerde maar te slapen. Dat zou het beste zijn. Ik deed mijn ogen dicht en probeerde niet aan Justin of aan zijn verjaardag te denken. En het lukte me ook nog, want na een kwartiertje sliep ik al.