76

'Sadie!' Riep ik toen ik haar iChat melding accepteerde. 'Jess!' Riep ze vrolijk terug. 'Oeh! Weet je wie bijna jarig is?' Vroeg ze meteen. 'Nee.' Antwoordde ik en keek haar vragend aan. Het zou zo stom zijn als zij diegene was die bijna jarig was. 'Weet je het echt niet?' Vroeg ze. Beschamend schudde ik mijn hoofd. 'Je vriendje! DUH!' Riep ze. Eerst begreep ik niet wat ze bedoelde met "je vriendje". 'Hij is mijn vriendje niet.' Beet ik haar toe. Justin zou over twee weken zeventien worden.'Ja, ja. Maar je moet wel komen. Hij wordt zeventien!' Zei ze vrolijk. 'Als hij me überhaupt wilt hebben op zijn verjaardag.' Mompelde ik. 'Tuurlijk. Hij heeft je niet voor niks gevraagd of je met hem uit eten wilt gaan.' Zei ze - even vrolijk als altijd. 'Huh? Hoe weet jij dat? Ik heb je nog niks verteld.' 'Chaz.' Grinnikte ze. Ik rolde met mijn ogen. 'Maar wat als hij me echt niet wilt op zijn verjaardag?' 'Doe niet dom, Jess. Tuurlijk wilt hij dat je komt.' 'Maar hij heeft nog niks tegen mij gezegd daarover.' Sadie zuchtte. 'Kind, maak je niet druk. Everything will be OK.' 'Oké. Ik weet niet eens wat ik voor hem moet kopen. Wacht. Nog erger. Ik weet niet eens wat ik aanmoet.' Piepte ik. 'Ik kon de zesentwintigste naar je toe en dan gaan we samen shoppen voor zijn verjaardag, oké?' Ik knikte. 'Mooi zo.' Grijnsde Sadie. 'Waar is het?' Vroeg ik. 'Uhm, ergens in een gebouw in Atlanta. Ik weet niet meer hoe het heet.' Antwoordde Sadie. Blijkbaar was zij al uitgenodigd. 'En hoe laat?' 'Acht uur 's avonds.' Antwoordde ze. Ik knikte. Ik zette mijn pokerface op en probeerde niet onzeker over te komen. Dat Justin en ik gister uit eten waren gegaan, betekende niet dat hij wilt dat ik naar zijn verjaardag kom. 'Jessica, please. Je wordt echt uitgenodigd. Echt waar. Hij gaat je echt niet vergeten.' Zei ze alsof ze mijn gedachtes kon lezen.