Twenty-seven

"Maritt, wakker worden. Je moet zo naar surfen." hoor ik iemand fluisteren. Langzaam open ik mijn ogen en zie mijn moeder naast me op mijn bed zitten. "Hé, lieverd. Gaat het weer een beetje?" vraagt ze bezorgd. Ik knik en rek me uit. "Ja, het gaat wel weer." zeg ik terwijl ik op de klok kijk. "Over een half uur moet ik al bij training zijn!" roep ik hard, en ik spring mijn bed uit. "Ja, je wilde maar niet uit je bed komen. Ik heb je een paar keer wakker proberen te maken." zegt Kate grinnikend, en ze loopt mijn kamer uit. Heel mijn kast haal ik overhoop opzoek naar mijn zwemkleren. Ik kan ze niet vinden en trek aan de kast. Ik heb niet in de gaten dat de kast kantelt en op het punt staat om om te vallen. Ik hoor een doffe klap en beneden een gil. Dan verdwijn ik in een groot zwart gat. Ik voel een golf misselijkheid naar boven komen en braaksel volgt. Ik zie en hoor niks meer. Het enige dat ik nog kan voelen is dat er iets nattigs over mijn hoofd heen loopt. Waar ben ik in terecht gekomen? Is dit doodgaan?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Volgende keer weer
een wat langer hoofd-
stuk lieverds! (:

xx