OO1

Tot het gesprek met mijn vader vanavond liep alles op rolletjes in mijn leven. Ik heb bijvoorbeeld massa's vriendinnen, ik verveel me nooit en ik ben éíndelijk zeventien. En dat laatste betekent dat er een fonkelende creditcard in mijn portemonnee zit. Mijn ouders zijn het erover eens dat zeventien inderdaad 'een goede leeftijd is voor financiële verantwoordelijkheid'. Dat zijn overigens mijn woorden, niet die van mijn ouders. Maar ze stonken er wel mooi in, en op mijn verjaardag lag er een goudkleurige creditcard met een roze strik eromheen op de ontbijttafel. Ik ben er meteen mee gaan shoppen, want deze fashionista heeft een reputatie hoog te houden: 'een dag niet stylish gekleed is een dag niet geleefd', zo sluit ik mijn schoolkrantcolumn over modedilemma's altijd af.
Op school loopt het ook lekker. Op excursie naar Parijs heb ik mijn frans goed kunnen oefenen: oh la la, j'adore couture, en voor het eindexamenstuk mocht ik de kostuums ontwerpen. Ik heb mijn plannen voor het volgende schooljaar al uitgestippeld, maar daar besloot mijn vader helaas een stokje voor te steken.
Daarover straks meer, eerst even dit: ik heet Isabella van Dijk en ik heb een zusje van veertien: Aylin. Dat spreek je op z'n engels uit (EEYLIN), omdat mijn vader (we noemen hem daddy) half Amerikaans is. Hij is in Amerika geboren en op zijn 25e met zijn vader terug naar Nederland verhuisd, maar hij praat nog steeds met een Amerikaans accent.
Mijn ouders zijn stinkend rijk, maar dat mag ik niet zeggen van mama. 'Goed bedeeld' klinkt beter vindt ze, terwijl mijn moeder helemaal niet van de regeltjes en etiquette is. Integendeel ! Ze ligt juist altijd overhoop met daddy's vrienden én met zichzelf, en ze is pas net weer thuis. Ze was namelijk naar Frankrijk, Op Zoek Naar Zichzelf. Dat moest van haar therapeut. Ze bleef vreselijk lang weg en ze leek spoorloos verdwenen, tot ze een paar weken geleden ineens weer op de stoep stond, net zo plotseling als ze was vertrokken. We doen thuis alsof dat heel normaal is, maar stiekem weet ik niet goed wat ik met haar aan moet. Het zou trouwens best kunnen dat de ontbrekende stukjes van haar identiteit inderdaad ergens aan de Côte D'Azur lagen, want ze lijkt minder labiel. Hoewel, gisteren kwam ze verwilderd thuis na haar cursus expressief schilderen, met klodders verf in haar haar. Aylin (EEYLIN dus), daddy en ik doen net alsof ze nooit weg is geweest en het onderwerp 'Frankrijk' ontwijken we krampachtig. Dat is voor iedereen het makkelijkst, want praten, écht praten doen we niet bij ons thuis. Zolang we voor de buitenwereld een Hecht En Gelukkig Gezin lijken, valt er nergens over te praten. Wij zijn zo'n gezin met twee 'gelukkige' getrouwde ouders (ha!), twee knappe, slimme dochters en een groot huis met twee auto's voor de deur (waarvan eentje een hybride om te laten zien dat de Van Dijkjes met hun tijd meegaan, haha!). Daar kun je mee aankomen op het soort dineetjes waar Aylin en ik door daddy mee naartoe gesleept worden. Ik word soms stapelgek van die dineetjes. Het kan heel vermoeiend zijn om met zijn viertjes de schijn op te houden, vooral als mama er een puinhoop van maakt. Bijvoorbeeld die keer dat ze zeer bevlogen haar mening gaf over het overduidelijk strakgetrokken gezicht van de gastvrouw en daarbij haar standpunt over plastische chirurgie (waar ze fel op tegen is) niet onder stoelen of banken stak. Ik had mama het liefst voor gek willen zetten door tussen neus en lippen door te vragen hoe haar eigen botoxbehandeling was geweest die dag (botox is héél anders volgens mama, yeah right). Maar mama had eigenhandig de sfeer al genoeg verpest, dus ik hield mijn mond. We zijn nog voor het toetje zwijgend naar huis gereden; daddy knarsetandend en mama uit het raam starend. Daddy heeft zich het hele weekend in zijn studeerkamer opgesloten en het was eigenlijk heel typisch Van Dijk-weekendje. Daddy stort zich op zijn werk, mama laat zich nauwelijks zien en de hele familie zwijgt elkaar zo'n beetje dood. Zoals ik al zei: praten, daar zijn we thuis dus niet goed in.
Dus toen daddy me vanavond onverwacht bij zich riep voor Een Gesprek (hij legde een soort dreigende nadruk op dat laatste woord) was ik 1. heel erg verbaasd dat hij überhaupt met me wilde práten en 2. onwijs geïrriteerd vanwege zijn onhandige timing. Ik zat namelijk net met Samantha op mijn kamer te wachten op het belangrijkste sms'je van het jaar.
Samantha (Sam) is mijn allerbeste vriendin. Ze weet al sinds de kleuterschool alles van me. Voor de duidelijkheid: ván me. Niet óver me. Niemand weet écht veel over mij. Dat komt denk ik door dat 'niet praten'-gedoe bij ons thuis. Stiekem ben ik net als mama een beetje op zoek naar mezelf, maar ik ben pas zeventien en in alle tijdschriften staan de geruststellende woorden dat 'elke tiener zichzelf nog moet ontdekken'. Ik kom er ook wel uit, denk ik. Daarbij is die zoektocht naar mezelf op het moment even niet mijn prioriteit. Ik word er toch alleen maar depressief van en daar heb ik in mijn zogeheten Leuke Leven helemaal geen tijd voor. Dus in plaats van mama na te reizen naar de Côte D'Azur, heb ik een versie van mezelf in elkaar geflanst die iedereen leuk vindt. Dat is wel zo handig.
Ik ben:
1. Een populair, modieus meisje en ik doe het liefst een tikkeltje uit de hoogte. (Verwaandheid helpt om je onzekerheden te verbergen, heb ik gemerkt.)
2. Een haantje de voorste, maar geen schreeuwlelijk. (Dat laatste is enorm belangrijk om de populariteit zoals genoemd onder 1. te behouden).
3. Grappig. (Ik kan een leuk grapje maken, soms ten koste van iemand anders-mijn aartsvijandin Hannah bijvoorbeeld.)
4. Een roddelaar. (Op de juiste momenten ben ik overigens heel discreet, anders loop ik de kans vriendinnen te verliezen).
Het heeft een poos geduurd voordat ik deze versie van mezelf goed onder de knie had, maar het maakt het leven een stuk gemakkelijker. Het is niet eenvoudig om als oudste dochter in een prominent gezin geboren te worden. Vooral wanneer je eigenlijk iemand bent die zich het liefst terugtrekt met een boek. Daar kom je niet ver mee, daar ben ik onderhand wel achter. Mijn ambitieuze vader heeft altijd gehamerd op Doelen Die Je Moet Stellen In Je Leven en ik ben er tot op de dag van vandaag nog steeds niet achter wat de mijne precies zijn. Eén keer, toen ik een jaar of twaalf was, heb ik een Doel gehad en auditie gedaan voor Kinderen voor Kinderen. Ik was helemaal weg van alle cd's en luisterde in de laatste klas van de basisschool nog steeds graag stiekem naar de pakkende teksten. Die hele auditie werd één groot drama en ik bleek niet zo goed te kunnen zingen als dat ik dacht (voor de spiegel met mijn haarborstel als microfoon klonken mijn lievelingsliedjes van deel dertien en veertien fantastisch). Ik dacht dus dat mijn auditie geweldig ging, maar werd behoorlijk uitgekafferd door de jury. Ik herinner me de woorden 'Is dit een grap?' en ben snikkend naar daddy's auto gerend.
Daddy heeft me overigens niet getroost, maar heel streng toegesproken. 'Tegenslagen, daar leer je van,' zei hij. 'Het is tijd dat jij je boeken op de plank laat staan en er eens wat meer opuit gaat. Stort je op hockey, zorg dat ze je kennen op school, begin met een schone lei op de middelbare school.'

En dat is precies wat ik heb gedaan. Na die afgang tijdens de auditie heb ik mezelf in een nieuw jasje gestoken en ben ik begonnen met de schijn ophouden. In plaats van de waarheid te vertellen, heb ik iedereen die het horen wilde verteld dat ik door de audities heen was, maar dat een geplande familievakantie naar de Bahamas roet in mijn repetitieschema gooide en ik dus moest afhaken. Mijn nieuwe Doel werd: populair worden. En dat ging me, met behulp van een aantal abbonnementen op meidenmagazines, heel gemakkelijk af. Natuurlijk zit mijn oude ik me af en toe nog een beetje in de weg, maar die momentjes zijn vaak maar kort want ik heb het veel te druk met mijn Leuke Leven. Daarbij: ik vind mijn nieuwe leven écht leuk. Ik ben een beetje verslaafd geraakt aan altijd in het middelpunt van de belangstelling te staan. En wat dat betreft heb ik wel weer mazzel met mijn ouders; mijn vader is een hoge piet bij de Amerikaanse ambassade en mijn moeder is een beroemde kunstenares, dus er is bijna niemand die me niet kent in Wassenaar.
Wassenaar, ja. Daar woon ik. En niet zomaar Wassenaar, maar de Kievietbuurt, waar iedereen in een kast van een huis woont, veel in het buitenland zit en een lidmaatschap heeft bij dezelfde club. Aylin en ik gaan elke zondag (familiedag) mee naar de club. In onze designerjurkjes van bijvoorbeeld Anna Sui nippen we stiekem van de champagne en zitten we samen met de andere zoons en dochters van de clubleden enorme klodders kaviaar op toastjes te smeren. Deze zondagen zorgen maandag op school altijd voor nieuwe gesprekstof in het roddelcircuit. Bijvoorbeeld die keer toen Charlie het in aanwezigheid van de hele club uitmaakte met Hannah. Gelukkig wist toen nog niemand dat hij míj vervolgens zoende aan het einde van de middag. Maar laat ik alles even op volgorde vertellen; op Charlie kom ik later nog terug.

Sam en ik zitten dus te wachten op een belangrijk sms'je. Van Wossip om precies te zijn. Wossip is dé gossip-blog die iedereen op het Wassenaars Lyceum wekelijks leest (snap je 'm: W-assenaars Lyceumm en g-ossip). Elk jaar, aan het einde van het schooljaar, roept Wossip een It-girl uit, en vanavond krijgen alle Wossip-leden een sms'je met de uitslag. Ik roep net naar beneden dat het Gesprek met daddy écht nog even moet wachten wanneer tegelijkertijd mijn mobieltje trilt. 'Afzender Wossip', lees ik en daarna duw ik mijn telefoon vlug onder Sams neus.

Op plechtige toon leest ze de rest van het berichtje voor:
'Wossip It-girl van het jaar: Isabella van Dijk !
'YESSSS!'juich ik en Sam vliegt me om mijn hals. Nu kan mijn Leuke Leven helemaal niet meer stuk.
'Ik moet even naar beneden, ben zo terug,' zeg ik tegen Sam na ons uitbundige gejuich. En genietend van mijn nieuwe - en naar mijn idee welverdiende - titel loop ik de trap af naar daddy's studeerkamer.
Daddy's studeerkamer is een echt mannenhol. Het ruikt er naar sigaren en er hangt een schilderij van sigaarrokende, pokerspelende honden aan de muur. Totaal niet artistiek verantwoord volgens mijn moeders kunstzinnige smaak, maar in daddy's studeerkamer gelden de designregels van mama niet. Wanneer ik mijn hoofd om de deur steek zie ik daddy in gedachten verzonken achter zijn bureau zitten, starend naar zijn computerscherm. Zodra hij me ziet, zet hij vlug zijn scherm uit.
Ik ftons even vanwege zijn betrapte houding, maar kan me dan niet inhouden: 'Raad eens?' vraag ik uitgelaten. Daddy trekt slechts vragend zijn wenkbrauwen op. 'Ik ben verkozen tot It-girl van het jaar!'zeg ik triomfantelijk, terwijl ik theatraal een buiging maak. Daddy kijkt me niet-begrijpend aan.
'Dat betekent dus dat ik enorm veel verantwoordelijkheden heb volgend jaar,' vervolg ik ongeduldig. 'Ik moet bijvoorbeeld alle trends bijhouden, It-feestjes organiseren, en...' ik zwijg even om de spanning op te voeren, 'Charlie daten'. Charlie is de populairste - en naar mijn idee ook nog eens de allerleukste én knapste - jongen van de school.
Hij is een klein beetje een player, maar dat heeft zijn reputatie nooit geschaad. Hij heeft er nou eenmaal een handje van om Wossips It-girls te daten, dat kan hij ook niet helpen. En sinds een paar minuten ben ik dat, dus dat betekent...
Bovendien hebben Charlie en ik al eens gezoend, dus een Vaste Relatie is slechts een kwestie van tijd. Terwijl daddy hoofdschuddend en halfluisterend wat papieren bij elkaar graait, dwalen mijn gedachten af naar mijn toekomstige liefdesleven: hand in hand over het schoolplein lopen, duizenden liefdes-sms'jes ontvangen tijdens saaie lessen - afzender Charlie of course - en in de weekenden samen naar de film en zo.
'Het spijt me, young lady,' onderbreekt daddy mijn dagdroom. 'Dat feest gaat niet door. Ik heb een vliegticket voor je geboekt en over veertien dagen zit jij in het vliegtuig naar Amerika.'
'Hé? Waar gaan we heen dan?'vraag ik perplex.
'Niet wij, jíj,'antwoordt daddy ongeduldig. Hij kijkt me met zijn donkere ogen aan en haalt diep adem: 'Ik ben het spuugzat toe te kijken hoe jij het leven en je toekomst met een grote korrel zout neemt. Je zit verdorie bijna in je eindexamenjaar, en ik heb je nog nooit horen praten over de universiteit, een leuke opleiding of een studierichting. Het is hoog tijd dat jij op eigen benen leert te staan, en daar heb ik je een handje bij geholpen: jij gaat de komende weken heel goed nadenken over hoe je je horizon gaat verbreden in New York.'
'Wat?'roep ik uit. 'Ik? Naar New York? In mijn eentje?' Ik bestudeer daddy's gezicht en ik vraag me af of hij ineens stapelgek is geworden. Daddy ratelt ondertussen door over mijn 'oppervlakkige leven', mijn 'obsessie met geld en mode' en dat het 'It-girl-gedoe' alleen maar zal bijdragen aan mijn 'toch al frivole leventje'.
'Daddy! Doe eens rustig,'onderbreek ik hem en ik merk dat mijn stem bijna overslaat. 'Ik ga helemaal niet naar New York! Dat hoeft helemaal niet, want ik ben It-girl en ik heb het hele jaar al uitgestippeld.' Ik haal adem en probeer het trillen van mijn stem onder controle te krijgen.'Tuurlijk ga ik me richten op een universiteit of hogeschool, daddy,'probeer ik hem gerust te stellen, 'maar dat hangt natuurlijk nog even af van waar Sam en Charlie naartoe gaan. En...'
'NEE!'buldert daddy en hij slaat met zijn vuist op tafel.
Ik schrik en kijk hem met grote ogen aan. Zo'n uitbarsting heb ik nog nooit gezien. Is hij dan werkelijk serieus, vraag ik me af. Ik realiseer me dat mijn mond is blijven hangen en ik klap mijn kiezen en stijf tegen elkaar. Het lukt me niet meer mijn kaken te ontspannen.
'Oom en tante Bellweather zullen je opvangen in New York,'vervolgt daddy, zich langzaam herstellend. 'Laat me volgende week maar weten welke private school jou iets lijkt.' Hij schuift een mapje glanzende brochures naar me toe. 'Dat was het. Je kunt gaan.'
Ik blijf stokstijf op mijn stoel zittenl 'NEVER!'roep ik hard. 'Daddy,dit gaat mooi niet door, hoor. Dit kan toch niet zomaar... Ik wil niet ineens...' De woorden stokken in mijn keel.
Daddy kijkt me ernstig aan en geeft me dan nog een envelop. Met het vliegticket. 'Mijn besluit staat vast, Isabella,' zegt hij streng. 'Hier kom je niet meer onderuit. Ik probeer je alleen maar te helpen, echt! Kom op, je hebt me donders goed gehoord. Aan de slag, meisje,'zegt hij een tikkeltje vriendelijker en hij duwt de foldertjes die nog steeds op tafel liggen in mijn handen.
Ik staar naar het glanzende papier van de brochures en het dringt tot me door dat ik het niet van hem ga winnen - nog niet -. 'Voor hoe lang?'vraag ik met opeengeklemde kaken. 'Minstens een jaar,'luidt zijn antwoord, en daarop schuif ik verdoofd mijn stoel naar achteren en loop met slappe ledematen zijn kamer uit. Ik moet weg uit daddy's stinkende, opeens zeer benauwde studeerkamer. Ik snap er helemaal niks van. Wat bezielt die man ineens? Ik wil best een keertje naar Amerika, maar liever niet in mijn eentje en al helemaal niet in mijn voorexamenjaar. Hoe moet het nou met mijn It-girl status? En what about Charlie? Ik voel hete tranen over mijn wangen lopen en ik heb het gevoel dat alles waar ik de afgelopen jaren naartoe heb gewerkt als een kaartenhuis in elkaar stort.
Op weg naar mijn kamer kom ik Aylin tegenm die me achterna snelt en zachtjes de deur naar mijn kamer opendoet die ik zoujuist keihard heb dichtgesmeten. Sam schrikt van de knal en slaakt een gil.
Mijn zusje blijft stomverbaasd in de deuropening staanl 'Ies,what's up?'vraagt ze, terwijl ze me onthutst aankijkt.
'Daddy zet me het huis uit!'piep ik dramatisch, zowat stikkend in mijn eigen tranen. 'Ik moet zomaar, zonder reden een jaar naar New York. Naar die stijve oom en tante Bell nog wel !'
Sam kan een kreetje van opwinding niet onderdrukken, maar ze slaat een hand voor haar mond wanneer ik haar een woedende blik toewerp. (Ik weet heus wel dat Sam het superspannend zou vinden om naar Amerika te verhuizen en dat ze zo in mijn plaats zou gaan. Sam is namelijk veel avontuurlijker ingesteld dan ik, heeft al wél nagedacht over haar droombaan -journalist of correspondent- en wil na de middelbare school heel graag een jaartje in Amerika studeren.)
'Sam,ik ben It-girl! Hoe moet dat nou?'fluister ik. Gelukkig laat ze haar eigen opwinding varen en slaat dan haar armen om me heen.
Aylin zit gehurkt tegen de deur en duwt haar vuisten tegen haar ogen: 'En moet ik in mijn eentje achterblijven met mam en daddy? No way dat ik dat een jaar volhou.'