Chapter 4: Out of 'the Abyss'

Na dit nogalkorte levensverhaal sta ik hem met open mond aan te staren. "B-Ben jij echt mijn vader?" vroeg ik. Hij knikte kort ter bevestiging. "Maar hoe wist je dan dat ik je dochter was?" vraag ik. "Je lijkt sprekend op je moeder." zei hij droog. "En je hebt mijn neus." voegde hij er nog even aan toe.
Opeens werd het me allemaal teveel en barste ik in tranen uit. Mijn vader kwam dicht bij me staan en omhelsde me.

Na een tijdje kwam ik weer tot rust en kon ik weer normaal praten. "Waar zijn we eigenlijk?" vroeg ik terwijl ik het eigenlijk al wist. "'the Abyss'" zei mijn vader. "Maar het is hier gevaarlijk. Zelfs voor jouw is het gevaarlijk! Je bent dan wel half-chain, maar je krachten zijn nog niet geactiveerd. Je zult hoogstwaarschijnlijk weer aangevallen worden door chains. Je moet hier weg." zei mijn vader. "Dat zou ik ook wel willen, maar hoe?" vroeg ik. "Je moet een contract maken met een chain, dat opend een poort. Ik stel voor dat je met mij een contract maakt. Daarvoor moet je mijn bloed drinken en mijn naam noemen." zei mijn vader. "Oke, dat klinkt simpel!" zei ik, ook al keek ik een beetje tegen het bloeddrinkgedeelte op. Mijn vader keek twijfelend. "Wat is er?" vroeg ik. "Nou, als je een contract met me aangaat gooi je eigenlijk je leven weg. Je beland namelijk toch weer in 'the Abyss'. Hadden we nou maar zo'n ketting van Pandora dan kon dat mijn bloed opnemen!" zei mijn vader gefrustreerd. "Wacht een even! Bedoel je dit?" ik haalde een ketting onder mijn t-shirt vandaan. Mijn vader keek zichtbaar verbaasd. "Ja! Hoe kom je daar aan?" vroeg hij. "De agenten van Pandora gaven het me als verjaardagscadeautje." zei ik. "Hmmmm, heel slim. Als je zomaar aangevallen zou worden door een chain zou die je in ieder geval niet tot een illegale contractor kunnen maken. Dat was heel slim van ze." mompelde mijn vader. "Wat zei je?" vroeg ik. "Huh? Oh niks hoor! Nou, laten we die ketting gebruiken!" zei hij. "Oke." zei ik.

Bloed druppelde op mijn ketting. Het bloed van mijn vader. "En nuzeg je mijn naam." zei mijn vader. "Maar die weet ik niet." zei ik. "Natuurlijk wel. Denk maar eens goed na Graaf maar eens diep in je geheugen. Je zal je moeder voor je zien die trots mijn naam tegen je zegt. Waarna jij het als klein meisje herhaalde." en opeens wist ik het de naam van mijn vader. Die ik al mijn hele leven heb moeten missen. Waarvan ik nog nooit ook maar één foto van heb gezien. Ik doe mijn lippen van elkaar en zeg de woorden. "Ik ga een contract met jouw aan! Fallen Angel!" roep ik. En opeens wordt alles licht en worden mijn vader en ik naar boven gezogen. Alleen niet naar waar we dachten dat we heen zouden gaan.